Andrew Broder is een artiest die graag samenwerkt: hij helpt (Martin) Dosh bij het Anticonlabel en met Yoni –Why?- Wolf knutselt hij in Hymies' Basement, op Lex Records. Op datzelfde label doet Broder solo zijn ding in Fog: lo-fi experimentele rock met de geur van singersong en de smaak van obscure elektronische geluidscollages. Een sensatie waarvoor je toch even moet gaan zitten, wat je toelaat af en toe in te dommelen om dan weer recht te veren van verbazing.
Over Broders zang bijvoorbeeld: hij springt van laag naar hoog, gromt, zannikt, of slaat over tot een falsetstem. Neen, Andy Broder is geen goed zanger en hij zingt er al eens naast maar dat stoort absoluut niet. Die bokkesprongen maken sommige nummers namelijk tot aangename belevenissen voor de luisteraar, mits die wat moeite wil doen. Want ook qua begeleiding is 10th Avenue Freakout niet makkelijk te verteren. Ritmes van rommelige freejazz drums, schurende, licht elektronische beats en een enkele handclap. Daarover bouwen traditionele gitaartokkels en repetitieve pianoriedeltjes of- akkoorden simpele melodietjes. Warrige collages van trompetten, strijkers, vrouwenstemmen en elektronisch gepruttel hebben als taak het voorgaande minder luisterbaar te maken en het 'neen-dat-kun-je-niet-menen-gevoel' op te roepen. Dat lukt aardig in opener 'Can you believe it?', een in een loop geplakte drumroffel die klinkt als een vuilnisbak die over kasseien wordt getrapt en een skippend orgeltje waarover Broder zingt/ zweeft. De coole zang-op-elektrobeat (cfr. Stijn) van 'We 're winning' is fantastisch en ook in het derde (titel)nummer is de luisteraar nog mee met Fog's project (ik steek er zoveel mogelijk muziek in, aan jou om het eruit te halen). Ook de tristesse van de klarinet en de xylofoon in het drumloze 'Song about a wedding' kunnen gesmaakt worden. Let bijvoorbeeld op de tekst: "I'm a tiny crab/ in a tidal wave/ I have no real complaints/ and I too have you/ to complain about it too."
Maar dan wordt het zoeken naar opmerkelijke dingen in de overige tracks. Het ruwe rockrefrein van 'The Rabbit', de droeve dubbele stem in het trage 'Hummer', het intieme gitaargeluid van 'O Telescope', de door een vocoder gehaalde gitaar en stem van 'A Murder' en de betoverende luisteroutro (3'30") van 'The Poor Fella'. Voor de rest verliest Fog zichzelf in mistige collages, saaie popstructuren en het gebrek aan samenhang. Als je dan ook nog eens weet dat Fog naam heeft gemaakt als turntablist en hiphopremixer en die zich hier als halfmislukte - dus ook halfgelukte - singersongwriter ontpopt, valt dit allemaal inderdaad moeilijk te geloven.
Meer over Fog
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
