Toen Pete Meechan als achttien jaar oude student aan het Northern College of Music (RNCM) in Manchester begon, had hij geen flauw benul van brassbands. Na zijn studies werd hij de allereerste ‘Young Composer in Association’ bij de Black Dyke Band, maar uiteindelijk werd hij ‘Musical Associate’ bij de Foden’s Band, toch ongeveer Dyke’s gelijke. Ook elders heeft hij nu zijn sporen verdiend en geniet hij faam als een van de jonge lichting brassbandcomponisten naast o.a. Simon Dobson, Paul Lovatt-Cooper en zijn eigen collega bij Foden’s, Andy Scott. Onze landgenoot Glenn Van Looy gaf hem eveneens al een compositieopdracht.
Wie bij deze ‘The Legend Of King Arthur’ hoopt op plechtige, door de renaissancemuziek geïnspireerde klanken, is eraan voor de moeite. De rockintro van de titeltrack, in 2010 geschreven in opdracht van de Brassband Bürgermusik uit Luzern (Zwitserland), kon van de laatste cd van Queen komen. In een wat mysterieus eerste deel staan Merlijn en Excalibur centraal en naar het einde toe, met een duidelijke opbouw naar het moment waarop Arthur het zwaard uit de steen loskrijgt, keert het rockthema van de intro terug. Het triomfantelijke karakter wordt voortgezet om de heldenmoed van de koning en zijn ridders in de verf te zetten, in het bijzonder bij de slag van Mount Badon waarbij de Saksen werden verslagen. De derde beweging evoceert Arthurs tragische liefde voor Guinevere en het hieruit voortvloeiende duel met zijn neef Mordred, dat uitmondt in de koning zijn dood met een weemoedige klaagzang op euphonium, waarna een plechtig traag thema hem naar zijn laatste rustplaats begeleidt. De invloeden uit de filmmuziek (John Williams vooral), maar ook van Wagner zijn niet zo ver te zoeken. In dezelfde lijn ligt ‘MacBeth’, dat een heel mooi muzikaal portret is van een van Shakespeares bekendste stukken. Al van in het begin loert het onheil om de hoek door de indringende klanken van de bassectie. De botsende karakters komen mooi aan bod, het duel tussen euphonium en trombone is hiervan een prachtig voorbeeld. Hoogtepunt hier is echter de traag voortbewogen klaagzang met trombone, cornet en bugel in de hoofdrol, gedragen door een roffel op snaredrum.
De intro van ‘Epitaph (For Hillsborough)’, met enkel klokkenspel en vermoedelijk alto, zet direct de toon voor de (twintigjarige) herdenking van de 96 slachtoffers van de ramp in het stadion van Hillsborough. Het werk heeft alles weg van een hymne, traag en rustig: zelfs het openkomen van het orkest is nergens luidruchtig, alsof iets de luidsprekers dempt. Het werk eindigt tevens even ingetogen als het begon, met klokkenspel en één blazer. ‘2nd Epitaph – Across The Water’, geschreven voor het optreden van de Amerikaanse Fountain City Brass Band naar aanleiding van D-day in Normandië zit in diezelfde gedempte sfeer.
Een heel andere sfeer zit in het erg korte ‘’B’ Of The Bang’ (naar een citaat van sprinter Linford Christie), besteld door onze Brassband Buizingen, een jachtig werk dat voortgestuwd wordt door een strakke ritmische puls van een groot deel van de blazerssectie. Voor de Noorse Tomra Brassband werd dan weer ‘Fire In The Sky’ gecomponeerd. De titel verwijst naar de Deep Purple-hit ‘Smoke On The Water’ en het verhaal erachter. Meechan wilde ook hier de atmosfeer van de bewuste nacht schilderen waarop een Zappa-fan het casino van Montreux in lichterlaaie zette. De toondichter verwijst in zijn toelichting zelf naar inspiratiebronnen Igor Stravinsky, Miles Davis en Freddie Mercury, die allen veel gezien waren in deze mondaine Zwitserse stad.
De solo ‘Starlight’ is de vreemde eend in de bijt maar geeft toch nog een meerwaarde. Gastmuzikant op trompet, Jens Lindemann, begint bijzonder expressief in het trage openingsdeel, maar de highblow-climax op het eind doet heel erg aan wijlen Derek Watkins denken.
‘The Legend Of King Arthur’ is een van de weinige platen van vandaag waarbij de luisteraar kan herontdekken dat er een puntje aan zijn stoel is. Het is koffiedik kijken of Peter Meechan als componist dezelfde status zal bereiken als pakweg Philip Sparke of Peter Graham. Dat hij echter zijn stempel niet zal drukken op het brassbandrepertoire is onwaarschijnlijk.
