Ongeveer een jaar terug werd de Foden’s Band hier naar aanleiding van ‘Rococo Variations’ ten overvloede geprezen en nu blijkt dat de band op hetzelfde kwaliteitselan voortboert. ‘A World Within’ gooit het met dit repertoire van Andy Scott nochtans over een zeer moderne boeg. Componist Andy Scott is van opleiding saxofonist en cirkelde tot voor kort rond in klassiek, maar vooral jazz en bigband. Een vreemde eend in de brassbandbijt dus. Toch, of precies dankzij deze achtergrond werd hij vlug een van de meest verfrissende en vernieuwende figuren in de blaasmuziek. In 2007 kwam hij via toenmalig bastubist Les Neish in contact met een van Engelands meest gereputeerde brassbands en werd vervolgens aangenomen als composer in residence.
Met de opener - tevens het titelnummer van deze plaat - valt meteen Scotts link op met de bigbandmuziek (met Afrikaanse invloeden) die hij mooi laat samensmelten met typische brassbandklanken. ‘A World Within’ is een episch werk opgedragen aan de voorzitter van het orkest, die al zes decennia met Foden’s is verbonden, en evoceert de herinneringen en momenten die hij met zijn orkest beleefde. Twee solisten springen eruit: Helen Williams op bugel en vooral trombonist John Barber, maar eigenlijk verdient de hele band vermelding voor het bijzonder virtuoze slotdeel dat tegen de verwachtingen in zeer ingetogen afsluit. Vrij choquerend is dan ook het stevige, ritmisch complexe begin van het daaropvolgende ‘Space Invaders’. De bigbandinvloeden overheersen hier onder de vorm van meeslepende jaren ’70 funk, maar alweer met de technische veeleisendheid die eigen is aan een brassband met een stevig palmares.
Even episch bedoeld is het heldenverhaal ‘Battle of Barossa’. Muzikaal is dat wel gelukt, maar waarom de verhaalverteller, ene Ivor Stevenson, er zo’n Iers accent op moest nahouden, is een raadsel. ‘Spain’ bv.wordt uitgesproken alsof het over de minder aangename menselijke aandoening gaat. Zoiets kan een plaat herleiden tot “a local cd for local people (there’s nothing for you in here)” en ‘A World Within’ verdient veel beter dan dat. Meer dan vijftien minuten lang wordt de zege van het 87ste regiment van de Royal Irish Fusilliers tegen het leger van Napoleon bezongen. Het is meteen ook de achilleshiel van de plaat: het eerste deel en het slot (dat op de intro teruggrijpt) tonen de grootsheid van deze afdeling van het Britse leger. Ook de muzikale weerslag van de strijd, met dissonanten, ritmische wissels en agressief zwaar koper is weergaloos. De melancholische passage is echter te cliché om te ontroeren zoals ‘Hymn To The Fallen’ en ‘Reunion And Finale From Gettysburg’ wél konden en de tekst van het verhaal mist een waardig slot.
‘My Mountain Top’ verscheen eerder op het solodebuut van Les Neish, maar deze versie voor euphoniumsolist Glynn Williams klinkt iets aangenamer voor het oor. De begeleiding is met slechts een kwartet (bugel, alto, euphonium en bas) plus samples (het geluid van een krakende plaat, wat percussie en Lemn Sissays indringend gereciteerde gedicht) bijzonder spaarzaam. Een intense, bijna religieuze impact is het gevolg. Voor wie geconcentreerd luistert tenminste, want gewoon op de achtergrond valt dit pareltje nauwelijks op.
De altosolo ‘And Everything Is Still’ is eveneens gebaseerd op een (kinder)gedichtje van Sissay. De bedrieglijk eenvoudige melodie van Lesley Howie dobbert op een vredig, pastoraal meertje. Het is echter Mark Wilkinson op cornet die het meest beklijft in ‘Fujiko’. Hij weet zichdeze hymne met Japanse ondertoon, die ongetwijfeld spoedig in de canon van solowerken zal worden opgenomen, volledig eigen te maken met perfecte dynamiek, timing en opbouw.
Het erg warmbloedige ‘Paquito’ is dan weer een mix van salsa en big band, die ook al zo ‘70s aandoet. De finale ‘Salt Of The Earth’, het titelnummer van Les Neishs debuut, zit wat in dezelfde sfeer, terwijl ‘Roar!’ doet denken aan de hit ‘I Will Survive’ en toont dat bigbandinvloeden ook nu nog jeugdig en vitaal kunnen klinken. ‘Big Red’ is dan weer heel andere koek: een broos, melancholisch en veelgelaagd werkje dat naar een openbrekende climax evolueert maar zich dan weer oprolt tot iets kwetsbaar kleins.
Qua vernieuwend karakter moet ‘A World Within’ wel onderdoen voor Leyland Bands ‘Penlee’ dat bijna een jaar eerder verscheen, maar dat is een argument uitsluitend bedoeld om het muggenzifters bezig te houden. De afwisseling op dit schijfje is dan weer opmerkelijk, want die botst niet met de minimale eenvormigheid die een full-cd zeker moet hebben. Men mag van een zelden geëvenaarde prestatie gewagen om klassiek, jazz, latin, een tikje wereldmuziek zo te verzoenen in een brassband. Benieuwd hoeveel Belgische brassbands op korte termijn uit dit repertoire zullen plukken.
