Dat contrabassist Larry Grenadier en drummer Jeff Ballard veel meer zijn dan alleen maar de trio-genoten van Brad Mehldau, blijkt uit een ander triumviraat waarin ze zetelen, met name 'Fly'. Niet vernoemd naar een van de leden, is de gelijkmoedigheid hier inderdaad een fundamentele eigenschap van de muziek. Een nummer als 'Festival Tune' wijst er immers meteen op dat de traditionele verhouding solist-begeleider aan het wankelen kan gebracht worden. Tenorsaxofonist Mark Turner geniet weliswaar het voorrecht van de melodische voortrekkersrol te mogen vervullen, gezien de mogelijkheden die zijn instrument biedt. Grenadier laat zich echter niet verdrukken en hakkelt zich een weg doorheen de compositie, in een verhaal dat zich simultaan ontwikkelt met dat van Turner. Ballard, indertijd de stichter van het trio, is dan weer typisch overal en nergens aanwezig: zijn spel laat zich niet wegfilteren en geeft de muziek een grillige veerkracht van waaruit zijn twee collega's hun ding kunnen doen, terwijl zijn percussie anderzijds nooit alle aandacht naar zich toetrekt.
Met alleen oppeppende tracks als 'Festival Tune' zou 'Year of the Snake' echter geen interessante plaat geweest zijn. Net als op de voorganger bij ECM, 'Sky and Country', is het nieuwe album van Fly gelukkig weer een compilatie van sferen. De kracht van iemand als Turner is dat hij niet moet zwijgen om de schijnwerpers op zijn collega's te plaatsen: zo kan hij in 'Brothersister' gewoon meedraaien in het collectief zonder meteen alle aandacht op te eisen. De opbouw van zijn vertelling gebeurt veeleer subtiel en uiteindelijk bereikt Turner toch een hoogtepunt, dat daarom nog niet van de daken wordt geschreeuwd. Als er al zoiets zou bestaan als een introverte catharsis, dan heeft Turner er in ieder geval kaas van gegeten. Over het geheel genomen is de diversiteit aan materiaal hier overigens wonderbaarlijk: abstracte geluidscocktails kunnen gevolgd worden door tracks waarin de kracht van de melodie centraal staat, en dit alles zonder dat het gevoel ontstaat alsof Fly bewust grote contrasten naast elkaar heeft willen plaatsen.
De oorzaak van de veelzijdigheid ligt misschien besloten in het feit dat alle drie de leden composities hebben aangebracht. Daarnaast durven Ballard, Grenadier en Turner hun eigen rol constant herevalueren, waardoor de onderlinge verstandhouding continu aan verandering onderhevig is. Wanner Grenadier naar de strijkstok grijpt (zoals in het prachtige 'Kingston') en Ballard zich beperkt tot marsachtige, dreigende roffels, ontstaat er weer een ander kleurenpalet. Op die manier doet Fly zijn naam alle eer aan: waar vrije lucht is, daar kan gevlogen worden. En vliegen kan men nu eenmaal op duizend en een manieren doen – iets dat men de leden van dit trio duidelijk niet moet uitleggen.
