De Nederlandse formatie Flowriders brengt een dezer dagen zijn eerste langspeler uit, maar is met 'Starcraft' duidelijk niet aan zijn proefstuk toe. Al in 2000 zetten Hartog Eysman en Vincent Helbers vanachter hun computer de grote lijnen uit en een jaar later stonden ze in de Amsterdamse club Paradiso met een vierkoppige band als openingsact van Lamb. Over de jaren groeide het computergebaseerde nu-jazzproject uit tot een uit de kluiten gewassen liveband die akoestische soul- en jazzinvloeden vlot combineert met knisperverse electronica en broken beats.
In 2003 kreeg Flowriders onderdak van het hippe 4Lux-label, waarna het met 'Different Spaces' en 'Pheromone' twee 12" singles uitbracht die overvloedig bewierookt werden door o.a. de mensen van Jazzanova, Gilles Peterson en Rainer Trüby. Na tal van concerten in het voorprogramma van gevestigde waarden als Isaac Hayes, Nils Petter Molvaer en Bugge Wesseltoft, is de groep nu blijkbaar rijp voor een eerste fullalbum. Met de up-tempo openingstrack 'Soul Searching' maakt de vrolijke bende alvast haar naam volledig waar. Een stuwende bas- en drumpartij in het gezelschap van een funky gitaarriedel vormen de solide achtergrond voor een flinke veeg aanstekelijke vocalen, hier en daar afgewisseld met enkele warme keyboardtoetsen en akoestische fluittonen. Aan de hand van twee gevoelige, laidback songs, 'Reggae Roots' en 'Matter', toont de groep al snel dat ook zwoele nu-soul en r&b tot de basisinvloeden behoren. Hoewel zowat de helft van de plaat bestaat uit dergelijke mid- en downtemposongs - die met hun vaak eenvoudige, maar verrassende arrangementen het midden houden tussen funk, soul en abstracte hiphop - zijn het toch vooral de snellere, meer dansbare dingen die het mooie weer maken. Door fijne vocale harmoniën en dito scheuten sax en trompet te omringen met een stevig groovende baslijn en een resem tegendraads schuivende beats van percussie en drums krijgen tracks als 'Darkness into Light', 'Macey Miles', 'Pheromone' en 'My Crazy Vein' immers een subtiele, maar verbazend meeslepende drive mee. Energie voor het hoofd én de benen dus. In zowat alle songs komen de jazzroots van de groepsleden om het hoekje piepen, maar hier en daar nemen de muzikanten gelukkig wat meer tijd om ze in de verf te zetten. Instrumentale klappers als 'C-Frique' en 'J&B' zijn daarvan het indrukwekkende resultaat.
Tel bij dit alles een stel 'moeilijkere' nummers die een aantal luisterbeurten nodig hebben om hun volle schoonheid prijs te geven en men kan stellen dat Flowriders met 'Starcraft' een meer dan behoorlijke debuutplaat gemaakt hebben. Mensen die op zoek zijn naar een behoedzame introductie in de wazige, hippe wereld van 'broken beat', kunnen deze plaat alvast zonder gevaar op een overdosis in huis halen. Twijfelaars kunnen met een beetje geluk met hun aankoop wachten tot na de zomerfestivals, waar deze dames en heren met hun spetterende liveshow ongetwijfeld ook deze laatsten over de streep zullen trekken.
Meer over Flowriders
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
