De wereld van gothic rock is niet bepaald eentje waar een mens vrolijk van wordt. Dat mag eigenlijk ook niet, aangezien het hier meestal gaat om het verwoorden van droefenis en verlies, gekoppeld aan licht suïcidale neigingen. Toch zijn er van die bands die dit alles weten te verpakken in een muzikale jas die om meer vraagt en Flowing Tears is daar eentje van.
De band is vrij jong maar heeft toch al vier (nu dus vijf) volledige albums op haar palmares. Een teken dat de creativiteit van voornaamste componist Benjamin Buss op volle toeren draait. Flowing Tears wist zich in de kijker te werken door de herkenbare zang van Stephanie Duchêne. Ook al was ze nauwelijks twintig, toch klonk ze even doorleefd als Marianne Faithful nu, maar dan veel minder hees en met een aangenaam diep zanggeluid. Op 'Razorbliss' is Stephanie vervangen door Helen Vogt, maar het valt nauwelijks op. Niet dat Helen krek hetzelfde klinkt als haar voorgangster, maar haar stem heeft ongeveer hetzelfde timbre en dat zorgt ervoor dat Flowing Tears die aparte toets blijft behouden. Muzikaal is er weinig nieuws te rapen maar zijn de songs er opnieuw een stapje op vooruit gegaan. De simpele edoch strakke en effectieve riffs van de gitaar/bastandem Buss/Lesny wegen loodzwaar op de emotie en drummer Stefan Gemballa weet meesterlijk de 'groove' erin te houden. Dat is geen sinecure wanneer de muziek alles behalve vrolijk mag klinken. Zangeres Helen heeft gelukkig de balans gevonden tussen dramatiek en bizar genoeg luchthartigheid. Dat heeft als aangenaam effect dat intrieste nummers als 'Undying' of het feeërieke 'Mine Is The Ocean' geen molenstenen worden, maar eerder als zwarte veren door het huis dwarrelen. Een bijzondere vermelding verdient 'Maladine' dat opgesierd wordt met Arabische invloeden en tonen en zo een volgend luikje vormt in de ontwikkeling van Flowing Tears.
Droefenis alom gekoppeld aan een licht zonnetje achter de wolken vat Flowing Tears voldoende samen. De songs zijn sterk zonder dat er echte uitschieters te vinden zijn, maar misschien belangrijker: er zijn ook geen tracks die minder zijn en dat geeft Flowing Tears dat beetje klasse wat nodig is om de massa achter zich te laten.
Meer over Flowing Tears
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
