Het eerste wat opvalt bij het zien van het nieuwste album van Flip Kowlier, is het verzorgde artwork van 'Cirque, De Avonturen van W.M. Warlop'. We krijgen een handgetekende afbeelding voorgeschoteld die enkele actoren in een uitgeleefd circus moeten voorstellen. Daarnaast ademt heel het boekje pure nostalgie uit, wat kan verwijzen naar het circus, doch evengoed naar de cd in zijn oorspronkelijke vorm die minder en minder verkocht wordt.
Kowliers vijfde langspeler is een soort conceptalbum rond het thema circus geworden. Een idee waar hij is opgekomen toen hij op een avond met zijn zoon een voorstelling van het circus meemaakte en besefte dat het lang niet altijd rozengeur en maneschijn is in deze voor kinderen paradijselijke wereld. Ook op 'Cirque' bewijst Flip Kowlier weer een schitterend verhalenverteller te zijn. Troosteloosheid en tristesse bij de verschillende actoren van een circus, gaande van de directeur tot de pony tot iemand uit het publiek, zijn thema’s die regelmatig terugkomen op deze plaat.
Ingewikkelde akkoordenschema’s en songarrangementen moet de luisteraar niet verwachten. Wel een album dat het waard is eens rustig bij te gaan zitten om écht te luisteren naar de liedjes met vaak terugkerende refreinen. Kwetsbare popsongs, zeer minimalistisch gebracht, doch doorspekt met subtiel aangebrachte, maar prominent aanwezige strijkers en blazers. Hiervoor trok Kowlier naar de Londense Abbey Road Studios, waar hij samenwerkte met Andrew Powell (John Miles) en het London Chamber Orchestra.
Het album begint met 'intro', wat eigenlijk een volwaardige song is. Heel het liedje houdt dezelfde kadans aan met het refrein helemaal op het einde, dat zich meteen laat meezingen en nog lang na het beluisteren van de plaat blijft nazinderen. De volgende song ‘Directeur’, is meteen een van de hoogtepunten van het album. Een melancholisch nummer, met een slepend tempo dat de indruk wekt vertragend te werken en dan net op tijd uitmondt in een bombastisch refrein “Wik ist er van mie gekom, wik ist er gebeurt met min druom?”.
Vervolgens passeren enkele rustige onopvallende songs om dan uit te komen bij het opzwepende ‘Jinzame Vinten’, waar drums en distortion opvallender aanwezig zijn dan in de rest van het album. Kowlier neemt het hier op voor al diegenen die vrezen eenzaam te sterven. Ook ‘Detox Danny’ is een van de songs waarbij de toehoorders uit de zetel komen om tussen het luisteren door even een danspasje te plaatsen, ook al gaat het dan over de “superslikste showband van o de cirques”. Met ‘Mario’ en ‘Feit’ eindigt vervolgens het album in een zeer rustige sfeer.
Kowlier schotelt iedereen zo een overwegend rustige luisterplaat voor, afgewisseld met enkele opzwepende nummers, waarbij vooral de manier waarop hij de luisteraar iets wil vertellen in het oog springt. Het is dan ook een Kowlierplaat geworden, die fans van zijn eerder werk vermoedelijk niet zal ontgoochelen.
