Voor het ontstaan van Flexa Lyndo moet terug gegaan worden naar 1992, maar voor een eerste langspeler is het wachten tot in 1999. Met 'Slow Club' is de Waalse band in 2005 toe aan haar derde cd en die staat vol lofi indiesongs: eenvoudige strofe-refrein structuurtjes en spontane melodieën zonder onbenullig zonnig te zijn. Deze aangename lichtheid wordt versterkt door arrangementen waarin eenvoudige gitaarpartijen in akkoorden, heldere keyboards en speciale geluidjes – spacy geflipper of een roffelende pauk – door elkaar gehaald worden. Meerstemmige zanglijnen frissen het geheel op en bij momenten ontstaat een redelijk gelaagd geluid, waarbij strofe en refrein al eens van arrangement durven wisselen. Dit spelen met en verweven van verschillende kleurtjes laat horen dat er met veel liefde aan deze plaat gewerkt is.
Het is alleen jammer dat de goede bedoelingen vaak blijven steken in ... goede bedoelingen. Bij momenten klinkt 'Slow Club' tam, blijft er weinig van hangen en kan Flexa Lyndo geen eigen gezicht laten zien. Vooral het haast constante midtempo laat de muziek na enkel nummers wat vooruit sjokken, waarbij de nogal nasale stem van loïc b.o. al eens durft te gaan vervelen. Bovendien is Flexa Lyndo ook niet vrij van zwakke tekstplaatsingen en een dito uitspraak van het Engels. Hoe mooi de nummers op zich soms ook zijn, het gevoel dat de band met de handrem op rijdt, komt meer dan eens naar boven.
In enkele nummers wordt nochtans gekozen om het arrangement iet of wat te laten opbouwen en open komen door de drammende gitaren meer naar voor te halen, zoals in 'Love the Bomb' of 'The Things You Wanna Have'. Met de repeterende, helikopterachtige gitaar in het refrein en de dwarse gitaarflarden in de strofes voelt 'Beyond the Satellites' dan weer iets scherper aan dan de meeste andere nummers. Bijzonder knap is 'Grand Jumble Army', terecht de eerste single uit deze cd. Vanuit een onschuldig klavierriedeltje muteert het arrangement via heel wat bochten en zijwegen om te culmineren in een fors geluid van potige distortiongitaren, spacy geflipper en een drum die er niet mee inzit een versnelling hoger te schakelen. Wie een limited edition van 'Slow Club' op de kop kan tikken heeft meteen ook de clip van 'Grand Jumble Army' in huis, samen met de visuals voor enkele andere songs.
Met een cd vol tracks van het kaliber van 'Grand Jumble Army' was 'Slow Club' niet minder dan een moordplaat geworden. Nu is het een aardig schijfje met enkele tegenvallers en één knaller.
Meer over Flexa Lyndo
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
