Wie deze maand graag een fikse uppercut te verwerken krijgt, mag bij deze meteen naar de lokale platenboer rennen en 'The Lazarus Breed' beluisteren. Immers, wat Fleshmould hier laat horen klinkt niet alleen overtuigend binnen het death metalgenre maar de band bewijst zeer inventief te kunnen omspringen met allerhande invloeden. Op die manier ontstaat een beest van een plaat die makkelijk kan concurreren met internationale acts.
Fleshmould heeft al een flinke evolutie achter de rug. Hoewel de band begon als een rechtdoorzee death metalcombo, sloop er steeds meer technische progressie de muziek binnen en begon dit vijftal flink te experimenteren. Opperhoofd Reinier vergat echter nooit dat brute en alles omverblazende death de grondslag vormt. De toevoeging van nieuwe zanger Sven (ex-Anesthesy) is alleszins een puike zet, want zijn growls en grunts vallen op in positieve zin: hij klinkt anders dan de standaardzangers die zich enkel concentreren op zo diep mogelijk gaan. 'The Lazarus Breed' trapt af met het furieuze 'Argus': een stilistisch pareltje van brute death metal. De flink voortraggende gitaren worden vergezeld van pneumatische drums en het dolgedraaide gehuil van Sven. Ook 'God of Nihil' of het korte 'Havoc' zijn mooie voorbeelden van puik doodsmetaal. Het is echter wanneer de band iets anders probeert dat ze werkelijk zichzelf overstijgen. Dat valt met name goed te merken aan zowel 'Apocalyptus Rexx' en 'Eternal Shifting Portals', niet toevallig twee nummers die vrolijk de kaap van acht minuten overschrijden. Hier haalt Fleshmould alles uit de kast: geschifte tempowisselingen, sfeerverandering, puik soleerwerk en opvallende melodielijnen die een mens niet al te vaak hoort binnen death metal. De titels verraden ook al dat het de band niet meer louter om bloederige clichéteksten te doen is en dat valt alweer toe te juichen. Zelfs de grootste moeilijkheid (vijftig minuten bruut geweld interessant houden) haalt de band met gemak.
Gelukkig krijgen de puike songs van 'The Lazarus Breed' een mooi totaalgeluid waarin elk detail mooi hoorbaar is. De afwisseling tussen en binnen de nummers houdt dan ook de aandacht netjes vast en spijkert trommelvliezen genadeloos aan de luidsprekers. Hun meest intense plaat tot hiertoe? Alleen een volmondig 'Ja!' past hier als antwoord.
Meer over Fleshmould
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
