Flatcat draait ondertussen al meer dan twintig jaar mee in de Belgische punkrockscene, wat maakt dat ze er ondertussen een echt begrip zijn geworden. Toch is ‘Heartless Machine’ pas hun derde full length, welke acht jaar op zich laten wachten heeft. Niet dat ze zich plots wouden heruitvinden, het begon vooral tegen te steken steeds opnieuw diezelfde set te spelen. Afwachten hoe Minx en de zijnen ondertussen zijn geëvolueerd.
De bijgevoegde bio leert alvast dat in 2011 contacten werden gesmeed met Bill Stevenson (Descendents/ Black Flag) om de plaat te mixen en dit samen met Jason Livermore in The Blasting Room, waar ook Rise Against, Alkaline Trio, NOFX en andere grootheden aan hun platen hebben gewerkt.
Opener ‘Butterface’ “but-her-face” laat alvast duidelijk de invloed van Stevenson horen. Het nummer had evengoed op een volgende Descendents plaat kunnen verschijnen. Het laat het beste verhopen voor de rest van het album, al mag het tekstueel dan wel iets dieper gaan.
De volgende song ‘Loose Tongue’ brengt iedereen echter meteen weer bij de vertrouwde Flatcat sound, zijnde een solide poppunk song met zeer melodieuze zanglijnen. De rest van het album ligt in dit verlengde, met hoorbare invloeden van Blink 182, Lagwagon, The Ataris en soms zelfs een knipoog naar Social Distortion. Veel songs hebben hitpotentieel, blijven meteen hangen en het album is erg goed geproduceerd en afgemixt. Er wordt dan ook een leuke tienerpunkplaat voorgeschoteld. Toch liet de openingstrack verhopen dat Flatcat een matuurder sound gekweekt had over de jaren heen, maar die mening moet door het vervolg van het album herzien worden. Al doen de jongens met thema’s als huishoudelijk en psychisch geweld nog zo hun best om over zwaarwichtigere onderwerpen dan meisjes te schrijven, de muziek blijft gericht op TMF en JIM publiek. Afwachten of deze zenders hier ook zo over denken en Flatcat weer een trapje hoger kunnen plaatsen.
