Wie wil beweren dat progrock dood is, moet eerst weten hoe levend het genre ooit was. In elk geval floreert de muziekstijl, die zowat aan zijn veertigste verjaardag toe is, binnen eigen fans en grenzen nog steeds. Het fundamentele kenmerk van epische, lange gitaarrocksongs met ondersteunende synthesizertapijten en sterk wisselende songstructuren blijft voor inspiratie en creativiteit zorgen. Fish on Friday levert hiervoor het levende bewijs.
De initiatiefnemers van deze Antwerpse, nieuwe progrockformatie zijn per uitzondering geen snaarfetisjisten, maar wel synthesizervirtuoos Frank van Bogaert en toetsenist William Beckers. Omringd door een schare beroepsmuzikanten presenteren de heren een solide plaat die de hoogdagen van Alan Parsons en Camel met zich meedraagt.
Prog heeft per definitie een band met de natuur en natuurelementen. Hoewel de faunarijkdom in een titel als Fish on Friday wat twijfelachtig klinkt, worden ook op dit album zon, maan en sterren bejubeld en vogelgeluiden ingeschakeld. Maar er is meer. ‘Shoot the Moon’ bevat ook een natuurlijk en organisch aanvoelende klank, een soort van universele liefde en warmte.
Elf songs lang laat Frank van Bogaert zijn warme, gemoedelijke stem over de facetten van het leven glijden. Grappig genoeg wordt die lyrische weelde niet zozeer ondersteund door majestueuze, psychedelische synthesizertapijten, maar wel door een mooi gevuld totaalbeeld van gitaar, bas, drum, samenzang en subtiel toetswerk. De liedjes op deze plaat zijn dan ook vlot en toegankelijk en neigen wat naar popmuziek toe. Daarmee vermijdt dit project netjes de clichés die rond progrockmuziek hangen en kiest eerder voor een soort van ‘prog-pop’.
Niet dat er niet mag gezweefd worden. Het tempo van de meeste liedjes ligt vrij laag, wat een expliciete nadruk op de melodie legt. Een volle productie en een lichte echo in de eindklank zorgt dan weer voor een heerlijk, loom gevoel. Toch houden deze heren hun luistervriendelijk werk elf tracks levendig. Een berg aan externe invloeden huist in deze muziek, van een zomers reggaeritme in ‘Smile’ tot Afrikaanse percussie in ‘All Falls into Place’. ‘Listen’ (“you’re all fucked up”) schakelt zelfs een hiphopbegeleiding en metalgitaren in, maar blijft gelukkig gedistingeerd.
‘Fish on Friday’ werpt een fris, hedendaags licht op een niet meer zo voor de hand liggend muziekgenre. Toegegeven, de plaat voelt bij momenten wat gedateerd aan. Maar in een nummer als ‘Star’ worden toch schromeloos moderne communicatietermen als Facebook of MySpace ingeschakeld en zowel spelplezier als kwaliteit spreken voor zich. Met het voortreffelijk artwork als vanzelfsprekende meerwaarde is dit een uitermate leuke en fijne plaat.
