In een vorig muzikaal leven was hardrocker Fish nog bekend als imposante frontman van de band Marillion, die met het schreeuwerige 'Kayleigh' een wereldhit op zijn naam mocht schrijven. Bijbehorende monsterplaat 'Return to Childhood' ging zonder enige moeite enkele honderdduizenden keer over de toonbank. De rasechte Schot heeft zijn symfonische rockpartijen inmiddels iets meer gebald tot meer stevige muziek; met emotie, overtuigingskracht en een blijvende (ongewenste) muzikale gelijkenis met Genesis houdt Fish zijn fans ook met zijn soloproject in zijn greep. Vandaar dat de man anno 2005 een Europese tournee ondernam waarin Marillions meesterwerk integraal live vertolkt werd. Een monsterconcert waarvan het eerste deel de hoekige, symfonische grillen van Fish vertolkt en het tweede 'Return to Childhood' volledig weergeeft staat mooi op twee cd'tjes verdeeld en biedt meer dan gezonde kost voor fans van meer bombastische rockmuziek.
Het eerste schijfje verhult een gegroeide interesse van de Schot voor folkmuziek. Lang uitgesponnen en muzikaal eenvoudige liedjes die uitgroeien tot heuse symfonieën mogen dan gebleven zijn, toch zorgen zinderende viool- en sfeervolle hammondklanken voor een mooie afwisseling met de overdonderende gitaarpartijen. Het concert opent in elk geval wel in volle grandeur met een grotesk 'Big Wedge': strijkers, blazers, piano, soulzangen, ... allen zijn aanwezig om op te beuken tegen die muur van melodieus gitaarwerk, terwijl Fish met zijn warmzachte stem zonder enige moeite het publiek toezingt. De ene keer lijkt die werkelijk als twee druppels water op Peter Gabriel, terwijl de andere keer een tweelingbroer van Eddie Vedder (Pearl Jam) aan de micro lijkt te staan. In de stuk voor stuk voluit groeiende, melodieuze poprockmuziek van de band die met veel klassieke instrumenten onderbouwd worden, zorgt dat voor een erg theatraal geheel. De eerste cd geeft blijk van een draak van een concert waar vele noten klinken maar er vreemd genoeg niet één teveel gespeeld wordt. Zo zorgt een zacht 'Goldfish and Clowns' met tikkende piano en klagende gitaarklanken even voor een mooi rustpunt. Met ingetogen, toefluisterende zang houdt het nummer een hele tijd verwachtingsvol de adem in alvorens pompeus open te barsten. Zo slaat Fish met negen dijken van nummers de aanhoorder zonder enige moeite murw. Ook het publiek lust er duidelijk van: wanneer de plaat mooi uitdeint tot een warm drumgeroffel blijft de menigte gemeend 'Credo' ("ik geloof") scanderen en zorgt zo op zijn manier voor kippenvel.
De Marillion-cd is, zoals voorspelbaar, een stuk zachter. Zoete popsongs met een stevig symfonische basis verdrijven voor een groot stuk de stevige rock van de eerste schijf. Dat maakt alles ook brozer, wat vaak opvalt in de vervelend sissende microfoon van Fish. Toch primeren schoonheid en (haast melancholische) emotie wanneer de korte, introducerende opener 'Pseudo Silk Kimono' naadloos uitmondt in de bekende melodie van monsterhit 'Kayleigh'. Die ontroerende kracht keert een aantal keer terug in bijvoorbeeld een mooie piano / gitaardialoog in de minder gekende single 'Lavender' of in de onmerkbare overgang tussen de verschillende passages die maakt dat heel het optreden zich als één op- en neerwippend verhaal laat beleven. De zanger is in elk geval duidelijk nog in zijn element bij het vertolken van zijn oude nummers. De ene keer fluistert hij in 'Bitter Sweet' geheimzinnig het publiek toe, de andere keer zingt hij met volle overtuiging en speelt hij moeiteloos met wisselende gevoelens. Een klein minpuntje is misschien dat alles nóg meer afgelijnd klinkt dat bij het Fish gedeelte en nauwelijks één noot of moment aan het toeval wordt overgelaten (de twee bissers niet nagesproken, waar volop gerockt en gejamd wordt). Misschien is dat ook maar best, vermits een aantal nummers zelfs uit heuse passages met ondertitels bestaan die op zich al voldoende dynamiek vertonen. Zo bevat het dertien minuten durende 'Blind Curve' vijf ondertitels die telkens bij een nieuwe muzikale beweging passen: van een traag voortslepende ballade en een gebald singer/songwritermoment tot stevig stuiterende gitaarmomenten en overdonderende passages.
'Return to Childhood' mag terecht '2 in 1' genoemd worden. Op de liveregistratie worden niet enkel mooi de verschillen tussen Marillion en Fish duidelijk gemaakt, maar het biedt ook een mooie link tussen de huidige symforock grillen van de Schot en het inmiddels twintig jaar oude muzikale hoogtepunt van zijn vorige band. Wat daarbij opvalt, is een uitermate hoogstaande kwaliteit en de blijvende eigenschap van de man om mooie en volumineuze songs samen te stellen. Een loepzuivere en stevige geluidskwaliteit helpen op hun beurt om van deze dubbelaar een heuse monsterplaat te maken.
Meer over Fish
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
