In het begin van de jaren '80 maakte Fire Engines gedurende korte tijd furore in de Schotse postpunkscene. Nu een ietwat steriele versie van die postpunk weer de kop heeft opgestoken en de groepjes die haar uitdragen de hitlijsten aanvoeren, brengt Domino een schijfje uit met oude live-opnames en onuitgebrachte tracks. Kwestie van de voorbeelden niet uit het oog te verliezen, dat spreekt voor zich. Hoewel er geen bewuste lofi-politiek is gehanteerd, is de geluidskwaliteit van 'Teenage Codex Premonition' abominabel (de muziek lijkt uit een kapotte radio te komen, zelfs al is uw stereosysteem goud waard). De nummers zijn simpelweg met ondermaatse apparatuur opgenomen in kleine zaaltjes. Het leuke hieraan is dat de plaat een gezellige ouderwetse sfeer en een authentiek gevoel krijgt. Het minder leuke is dat ze – door de schelle klank – nauwelijks aanhoorbaar is op hoog volume.
Opener 'Sympathetic-anaesthetic' zet meteen de toon voor heel het album. De basis wordt gelegd door repetitieve, hakkerige gitaarriffs. Op de achtergrond rammelt een van een overdosis koebellen voorzien drumstel terwijl de bas gedurende het hele nummer een bijzonder ééntonige variant van de gitaarriff blijft spelen. Af en toe zorgt Murray Slade voor wat krijsende gitaarnoise of braakt Davy Henderson schier onverstaanbare woorden uit. De band drijft het minimalisme ver door en lijkt lak te hebben aan structuur of afwisseling. Met moeite valt er soms heel even een tweede thema te bespeuren, maar de nummers zijn over het algemeen niet meer dan eindeloze herhalingen van een basismotief. Om het livegevoel nog wat te versterken is er af en toe wat publiekslawaai aanwezig, of gemompel van de frontman (hoogtepunt daarin is wanneer de man zegt: "We're playing with this band called U2. I haven't really heard them yet. And I'm not really bothered about them.").
Diegenen die zich altijd al afvroegen wat er van de jongens van Franz Ferdinand was geworden als ze ballen hadden gehad, kunnen het antwoord vinden bij Fire Engines. De groep zet een rauw en eerlijk geluid neer en ruist als schuurpapier. Helaas zijn ballen ook niet alles: er zit zo goed als geen structuur in de nummers, die vaak niet meer dan weliswaar goede, maar tot in den treure herhaalde riffs zijn. Dat gecombineerd met een geluid dat een hamster beter afgemixt had, zorgt ervoor dat 'Codex Teenage Premonition' een nogal vervelende luisterervaring is. Anderzijds wel een aanrader voor fans van de échte lofi postpunk.
Meer over Fire Engines
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
