Pianist Fabian Fiorini (1973) en trompettist Greg Houben (1978) staan positief in het leven. “Happy culture” is hun artistiek motto en tevens het uitgangspunt voor het repertoire van hun gloednieuwe kwartet, waarin ze de kloof tussen traditie en moderniteit niet zozeer willen overbruggen, maar vooral willen wegwerken. Het plezierige ‘Bees and Bumblebees’ is daarvan het eerste resultaat.
De twee bandleiders zijn geen onbekenden in de Belgische jazzwereld. Houben (zoon van de befaamde jazzsaxofonist Steve Houben) leidt enkele eigen ensembles en heeft daarnaast heel wat losse engagementen, terwijl Fiorini zich al jaren laat opmerken als pianist van het uitdagende jazzgezelschap Octurn. Ervaring genoeg dus om te weten waar ze naartoe willen met dit project, wat zich op dit album vertaalt in tien overtuigende tracks. Experimentjes zijn daar niet bij, wel volwassen composities die een voorkeur doen vermoeden voor de structuur en de esthetische kantjes van de jazzpraktijk.
De groep waaiert heel wat richtingen uit maar springt telkens op een lichtvoetige manier om met het muzikale materiaal. Die speelsheid loopt als een rode draad door het album, gaande van de vormgeving van de composities (een habanera met pitstops of cartooneske thema's) tot de talrijke tierlantijntjes en humoristische accenten die voor de afwerking zorgen. In 'Un Serpent Dans Les Framboisiers' is de walking bass van Cédric Raymond de enige constante in een voor de rest heel dynamisch werk, waarin het kwartet flirt met syncopen en polyritmes. Compositorisch wordt er geknipoogd naar de avant-garde jazz, met een koppig en onvoorspelbaar thema, terwijl Houben zijn solo net in traditioneel vaarwater houdt.
Solistisch steekt Fiorini er duidelijk bovenuit. De pianist verstaat de kunst een solo geduldig op te bouwen en op die manier te laten openbloeien, wat hij demonstreert in het slepende 'Keep It Tight, Glad!', waar hij in een korte tijdsspanne de intensiteit weet aan te zwengelen. In 'Un Serpent Dans Les Framboisiers' schittert hij met heel nonchalante partijen, waarin de koppige frasering wonderen doet voor het swingeffect. De bijdrage van de ritmesectie mag daarbij niet worden onderschat. Raymond en drummer Hans Van Oosterhout laten overigens in de meeste tracks een zeer goede indruk na. Ze houden de grooves glashelder, maar weten ook inventief in te spelen op de ideeën van hun collega's, zoals in het aanstekelijk wiegende 'Yes I Didn't'.
Opvallend is de gedisciplineerde en bijna perfectionistische wijze waarop het repertoire tot stand komt. Vooral Houben laat zich zelden of nooit betrappen op een ongecontroleerde uithaal (iets wat Fiorini net iets vaker overkomt) en lijkt zich voortdurend te bekommeren om het totaalplaatje. Het gejaagde en ritmisch puntige 'Sweet Yellow Jen' is een schoolvoorbeeld van die aanpak, die de indruk wekt dat de groep de uitgezette lijnen en structuren streng bewaakt. Ondanks die rigiditeit leidt dat nergens tot verkrampte muziek, maar wel tot een verfijnde verzameling moderne jazz in een positieve toonaard.
