Finnegans Wake kan bezwaarlijk een overhaast publicerende groep genoemd worden als je hun palmares bekijkt. Met 4 cd's in 12 jaar laat dit muzikaal project rond Henry Krutzen echter op geregelde tijdstippen van zich horen. Dit jaar was het dan weer zo ver. Hun eerste album voor het Carbon 7 label en het vierde album van de groep werd vrij triviaal '4th' genoemd. Daar houdt het gebrek aan inspiratie blijkbaar wel meteen op. Wat hier te horen is, is een dubbel-cd waarin hedendaags klassiek vermengd wordt met progressieve rock, een niet al te voor de hand liggende combinatie. Met een leger van gastartiesten laat Finnegans Wake deze twee werelden nochtans als vanzelfsprekend met elkaar communiceren.
Met openingsnummer 'The Voyage of Maeldun' geven Finnegans Wake meteen hun visite-kaartje af: een niet te klasseren mengeling van op het eerste zicht extreem uit elkaar liggende stijlen. Typische rock-elementen zoals de elektrische gitaar met een goede schep distortion gaan hand in hand met wat eerder in het klassieke kamp ondergebracht zou kunnen worden: een hobosolo op een fijngevoelige gitaarbegeleiding. Daarna volgen nog een hele hoop andere vreemdsoortige combinaties die vooral opvallen door hun vernieuwende combinatie van klankkleuren. Zo vermengen ze de warme fagotklank met de zacht meeklinkende metaalklank van een keyboard op 'Moondogging' en laten ze door een subtiel gebruik van geluidsvervorming de grenzen tussen electronica en akoestiek vervagen in 'Mercurial'. Niet elk nummer van deze dubbel-cd laat zo uitgesproken beide aspecten horen. 'Morituri te salutant' bijvoorbeeld, begint wel met een nogal industrieel klinkend ritmisch patroon, maar behalve het gebruik van de viool als soloinstrument en de hobo om het trager intermezzo uit te zingen, blijft de klassieke inbreng hier op de achtergrond. Deze bijna uitsluitend instrumentale cd heeft ook twee nummers met tekst: 'Wenceslas Shorts' en 'Bon Voyage'. Zelfs deze twee nummers zijn elk totaal verschillend van opzet. In 'Wenceslas Shorts' wordt de tekst met wat echo gedeclameerd op een een tapijtje van vrolijk waggelende instrumenten. 'Bon Voyage', het laatste nummer van deze cd, valt op door de eenvoudige structuur, de duidelijke zang en de erg poppy klinkende melodie en begeleiding. Het staat in contrast met alles wat voordien kwam en laat zien dat gevoel voor humor bij Finnegans Wake niet zoek is.
Hoewel de nummers van Finnegans Wake gelaagd, complex en vaak atonaal zijn, staat dit nooit de muzikale boodschap of ervaring in de weg. Progressief in zowel de klassieke als de rockwereld creëren zij hun eigen taal die krachtig, emotioneel en begrijpbaar is: een prachtwerk.
Meer over Finnegans Wake
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
