In 2005 bracht Owen Pallett zijn debuutalbum uit onder de – het is vast al genoeg gezegd, maar kom, eentje is geentje – absoluut belachelijke groepsnaam Final Fantasy. De violist van onder andere The Hidden Cameras en The Arcade Fire liet op 'Has a Good Home' zien wat hij met zijn instrument en een loopmachine aan kon vangen. Pallett weefde met behulp van een batterij effecten sterke melodische patronen in elkaar, waarover hij zijn teksten zong. Op zijn tweede plaat, 'He Poos Clouds', ruilt hij het looppedaal in voor een klassiek kamerorkest. Hij schreef arrangementen van al zijn songs voor strijkkwartet, piano, klavecimbel, percussie en een occasionele koperblazer.
Vanaf de eerste minuut is het duidelijk dat 'He Poos Clouds' perfect in elkaar zit. Palletts arrangementen zorgen ervoor dat elk instrument mooi in het geheel past. Een geheel dat poppy blijft en toch de grandeur van klassieke muziek heeft door de rijke klankkleur en doordat Pallett slechts zelden iets zomaar weggeeft. Hij bedt zijn basismelodieën in in doordachte begeleidingen en schuwt complexe ritmes noch grote dynamiek. Daarenboven komt Final Fantasy regelmatig wat experimenteel uit de hoek, wat soms een tikje arty en maniëristisch overkomt. Een ander minpunt is dat Owen Palletts stem af en toe te hard op een ander niveau dan de muziek lijkt te klinken. Op andere momenten vloeien stem en muziek gelukkig prachtig samen.
Opener 'Arctic Circle' laat meteen zien wat Final Fantasy in huis heeft: het hele orkest zet een luchtig maar toch hakkelend ritme neer (waarin het klavecimbel opvallend percussief en weinig melodisch gebruikt wordt), om dan via een subtiele modulatie even groots uit te breken in een vol, vloeiend refrein. Iets later wordt onder dat refrein terug het beginritme gelegd, dat uiteindelijk veel zwaarder aangezet wordt en naar een climax evolueert, die er echter niet komt. Pallett blijft luchtigheid met zwaardere stukken combineren en zet haperende, moeilijkere passages af tegen openbloeiende melodische landschappen. Daarbij richt hij zich heel sterk op het gevoel, zonder sentimenteel te worden. Heel even slaat hij de bal mis op de prachtige titeltrack, waar hij enkele irritante seconden lang huilerig begint te kelen. Gelukkig loopt het nummer verder langs een prachtige melodie die nog eens verrijkt wordt door de zang. De teksten op 'He Poos Clouds' houden zich minder bezig met de diepste menselijke gevoelens, maar hullen zich in een absurdisme dat wel leuk is – songtitels als 'If I Were a Carp' zeggen genoeg – maar soms wat hol is.
'He Poos Clouds' is een verrassende plaat, die nu eens sprookjesachtig ('Do You Love' is een fijn nummer voor in het woud) is, dan weer unheimlich (de percussie-intro van 'Song Song Song') en altijd rijk aan gevoel. De intrigerende composities van Owen Pallett geven de melodie genoeg ruimte zonder daarbij aan complexiteit in te boeten. 'He Poos Clouds' laat voor pop ongebruikelijke harmonieën, ritmes en klankkleuren zien, zonder al te opzichtig experimenteel te worden.
Meer over Final Fantasy
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
