Eigenlijk zijn ze maar met twee bij Filiamotsa: violiste Emilie Weber en drummer Anthony Laguerre. Met deze bezetting zitten ze helemaal in het vaarwater van het Canadese en bekendere Hangedup: strakke viool- en drumritmes die voor een stevige drive zorgen.
Voor Filiamotsa Soufflant Rhodes werd de groep echter uitgebreid tot een kwintet, met Veronique Mougin op keyboards (waaronder Rhodes), Youssef Essawabi op trombone en Antoine Arlot op baritonsax. Deze bezetting biedt uiteraard kleurgewijs heel wat extra mogelijkheden die op hun beurt wel weer het gevaar inhouden dat het bij die mogelijkheden blijft. Net dat is wat de groep op deze cd overkomt.
Het van een kant bekijken kan de band in elk geval niet aangewreven worden. Nu eens met drones, dan weer met hakkende ritmes, een freakende baritonsax, holle drumpatronen of een cirkelende viool bevat het album voldoende afwisseling, waarbij de contrasten binnen een nummer niet gemeden worden. Toch blijft Filiamotsa Soufflant Rhodes te veel hangen in de sound, alsof de idee om de verschillende invalshoeken (jazz, rock, psychedelica, ambient) te combineren de hele zaak uitmaakt. Het muzikale materiaal waarmee de nummers worden opgebouwd is echter te mager en de actie binnen de verschillende episodes te beperkt, waardoor de contrasterende delen respectievelijk weinig muzikale samenhang en stuwing krijgen.
Daarenboven weegt de muziek als loutere klankexploratie te licht: de energiesluizen worden zelden echt open gezet en het geluid is niet fris en verrassend genoeg om het gewicht van de cd te kunnen dragen.
Naar het einde van het album betert het gelukkig wel. Zo wordt in ‘Joué Club’ geopteerd voor het verder bouwen op een basispatroon, waardoor er meer consequentie in de muziek opduikt. De punch die hier nog ontbreekt is er wel in ‘Montroyal’ dat grootser en gelaagder klinkt dan eender welke andere track. Bovendien is elk nieuw deel hier op de een of andere manier gelinkt aan het vorige waardoor het geheel logischer klinkt. Parallel daarmee zorgen de muzikanten voor een haast permanente beweging, die het stilvallen in de episodes tegengaat zonder dat contrastwerking er onder gaat lijden. Nu eens punky, dan weer cartoonesk of gedragen door de golvende viool van Weber of de abstracte Rhodes van Mougin laat de afsluiter (de hidden track op het einde even buiten beschouwing gelaten) het beste horen wat Filiamotsa Soufflant Rhodes in huis heeft. Beter zo dan andersom, natuurlijk, maar het wachten op dit muzikale hoogtepunt had gerust wat minder lang mogen duren.
