Fence is een van die bands die erin slaagt om erg leuke muziek uit te brengen, een hele tijd van het toneel te verdwijnen en dan plots weer daar te zijn. De derde reïncarnatie van deze Limburgers is niet enkel een groeiproces van drie, over vier, tot vijf groepsleden maar omvat ook een titelloze plaat die zes jaar stilte doorbreekt.
Fence is duidelijk volwassen geworden. Deze derde langspeler is een leuk en goedlachs popplaatje maar ruikt ook duidelijk naar bluesrock, psychedelica en de jaren ’60. Er doolt een stevige Beatles-geest op rond. De hoge samenzang met expliciete intonatie en gezapige cadans van ‘Shredder Pants and Leather Jack’ klinkt wel heel erg bekend in de oren en ook de archaïsch aanvoelende, doffe vioolpartij op voorganger ‘I Think I Do’ lijkt zo van de Abbey Road Studios af te stammen. Bovendien wordt regelmatig gebruik gemaakt van de Shure 55 of zogenaamde Elvis-zangmicro wat alles een extra vintage accentje geeft.
Maar Fence weet met die bewust gedateerde elementen fijne zwier te maken. Het geeft hun nummers een voortdurend ‘hell yeah’-gevoel. Want ook al doet ‘We Didn’t Mean You No Harm’ inhoudelijk niet veel opzienbarende dingen met een eenvoudig slaggitaartje en hoge falsetzang, herhaling zorgt hier voor efficiëntie en vooral de paar extra accentjes met toegevoegde koperblazers veroorzaken een heerlijk lentegevoel.
Meer nog, net als the Fab Four gaan ook deze vijf heren met hun eigen identiteit op zoek naar vernieuwing. De psychedelische fratsen die de hobbelende, uitschuivende bas en de droge, hoekige drums uithalen in een mompelend ‘Of Day and Night’ zijn niet te definiëren. Misschien dat na deze LSD-trip de hallucinerende inspiratiebron wat opgedroogd is, want deze titelloze cd sluit af met enkele minder trefzekere liedjes (hoewel het laatste nummer ‘Evolution Calling’ nog een mooi extra staartje krijgt met een duet van viool en fluit en bubbelende elektronica).
Fence heeft een aantal stille jaren duidelijk benut om nieuwe inspiratie op te doen. De zoektocht heeft wel degelijk resultaat gehad, want deze cd knipoogt vrolijk naar de psychedelische sixties en verweeft dat in moderne, catchy liedjes. Dit is dan ook een leuke, verrassende plaat die blijft boeien en de band een pracht van een comeback bezorgt.
