Eén van Zuid-Afrika's best bewaarde muzikale geheimen schuilt in de duister twinkelende elektronica van Felix Laband. Deze twintiger levert met 'Dark Days Exit' een zwarte parel van een plaat af. Het album reflecteert zowel diens donkere dagen als het licht aan het einde van de tunnel. Vederlichte en tegelijk donker loden schijf.
Laband zegt met zijn muziek de gekke contrasten van zijn land te weerspiegelen: "I'm not afraid to throw things around". Daarmee wil hij ingaan tegen Europese elektronica die nogal vaak aan dezelfde formules vasthoudt. Dus gooit de artistieke manus-van-alles hiphopbeats, Afrikaanse instrumenten, drones, Spaanse gitaren, synthesizers, omgevingsgeluiden en een gedurfde scheut klassieke muziek op een hoopje. Hij weet de verschillende muzikale elementen bijzonder goed te doseren en verstaat de kunst van het weglaten. Labands elektronica praat, siddert, kermt en huilt. De luisteraar wordt bij de haren gesleept om tien nummers lang met open mond en samengetrokken hartspier hetzelfde te doen.
'Dark Days Exit' begint esoterisch met watergeluiden, een dwarsfluit en een tokkelende gitaar in 'Whistling in tongues'. Het nummer zweeft redelijk ongemerkt voorbij in de richting van een climax waarin een dreunende synth-baslijn en luide drums voor een totale ommekeer zorgen. De (geweldige) toon is gezet en Laband zal er een sport van maken die toon af en toe drastisch te ver-zetten. Labelgenoot Richard Dorfmeister kwalificeert 'Miss Teardrop' als "a sublime brill supertune" en daar valt gezien de vrolijk stuiterende melodie weinig aan toe te voegen. 'Dirty Nightgown' is al minder eenvoudig te benoemen. Er is sprake van een even vrolijke hoofdknik-beat, verknipte samples van een stem en een deken van duistere elektronische klanken. Goedgemutst onbehagen of iets dergelijks. Na dit ijzersterk begin van het album zakt de aandacht even weg in iets te mooie ('Falling of a Horse') en iets te trage ('Sleeping Household') nummers om in het zesde nummer weer te pieken. 'Crooked Breath' gonst en dreunt genadeloos hard op het piepend ritme van een beademingstoestel. Adembenemend knap hoe Laband het nummer laat (uit)sterven met een huilende orgelklank.
Dat de jonge artiest komaf wil maken met hokjes toont hij in het gebruik van klassieke instrumenten en partijen. In 'Radio Right Now' versmelten het gevoelig timbre van een piano en de treurnis van een fagot met het gereutel en gekraak van de elektronica. Het zijn geniale momenten. Bijna elke song heeft er zo één, hoe kort ook. Het jankende accordeon dat de hoogte inschiet in de laatste minuut van 'Black Shoes' of de samenzang tussen accordeon en vrouwenstem in 'Minka. And the Notes After'. Ogen dicht en snaveltjes toe en de oren zonder morren naar het zuiden richten.
Meer over Felix Laband
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
