Van muzikale overdaad zal je Dirk Serries niet snel kunnen beschuldigen. Met zijn laatste project ‘Microphonics’ heeft de intieme sfeerschepper zich zelfs beperkt tot minimale creaties met enkel gitaar en enkele pedaaleffecten. Van muzikale overproductie kan daarentegen wel iets gezegd worden. Er gaat immers geen jaar voorbij zonder dat een berg releases, heruitgaven of nevenprojecten van de man het licht zien. ‘The Rainbow Mirrors a Burning Heart’ bevat twee lange live-opnamen en één bonus studiotrack (hoewel het net andersom lijkt) van het spraakmakende alter ego Fear Falls Burning die allen afstammen uit het gezegende jaar 2006. Daarmee bombardeert deze grafisch mooi vormgegeven release zich meteen tot voer voor specialisten of verzamelaars die naast de 300 eerder verschenen vinylpersingen grepen.
Men neme een elektrische gitaar, zet de versterker luid, sla een open snaar aan en laat die eindeloos resoneren. Ziehier de eerste, 18 minuten durende track. Diep onder de oppervlakte van die ene, permanente toon begint zich op den duur trilling en beweging af te spelen die grotendeels in de verbeelding van de luisteraar plaatsvindt. Of zit er op de verre achtergrond nu toch enige geluidsmanipulatie, want de klank lijkt wel aan te zwellen met flarden van engelkoren en diep rollende pulsen. Bovendien mondt dit letterlijk eentonige geheel uit in een soort van verouderde radioruis. Geluidsminimalisme wordt zoiets genoemd, stof voor fetisjisten en muziekwiskundigen.
De tweede track, met de welluidende titel ’19:12’, behandelt een gelijkaardig industrieel gitaarminimalisme. Ook hier lijkt de structuur tot quasi nihil gereduceerd en zijn de toegankelijkheid en genotsfactor uitermate ver te zoeken. Less is more, of less is less? Een ruis op de achtergrond, vintage-gevoel maar vooral één penetrante, haast pijnlijke toon krijgt een langzame onderbouw van dromerige aanslagen die door een flangereffect gestuurd worden. Gruis verdrukt geluid, herrie wint van magie en zo zet Fear Falls Burning één van zijn zwaarste tracks ooit neer.
Wat met bonustrack ‘I Dreamt This Mortal Part of Mine’ gaande is, lijkt al even bizar. Een steeds herhaalde loop van een metaalachtige drone heeft bijna vijf minuten nodig om geboren te worden maar krijgt wel een aanzwellende, diepere dimensie mee waarin schijnbaar slechte opnamekwaliteit en organische bewegingen met elkaar vermengen. Wederom komt overstuurde noise de boel overhoop gooien, hoewel het verhaal ditmaal wel een happy end lijkt te krijgen met mooi zweverige gitaarpulsen.
‘The Rainbow Mirrors a Burning Heart’ is zonder enige twijfel één van de meest experimentele en minst acceptabele Fear Falls Burning-releases ooit. De man zijn lange klankcreaties zijn niet enkel uitermate minimaal, maar evolueren ook nog naar ronduit pijnlijk, zwaar in het rood duikende drones. Tolereren wie het tolereren kan. Kunst kan duidelijk soms abstracte vormen aannemen.
Meer over Fear Falls Burning
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
