Het is bijna zover: na een klein decennium sluit Dirk Serries zijn duister ambientproject Fear Falls Burning af. De zoektocht naar patronen en emoties in minimale landschappen van luidruchtige drones en gitaarnoise bereikt zijn eindpunt, de queeste is voltooid. Tientallen releases – vaak op gelimiteerde vinyl – heeft het verhaal mogen duren, maar met ‘Disorder of Roots’ en een afsluitend feestje op 2 juni in de Paradox in Tilburg wordt het boek dichtgeklapt.
Voordat Serries zich met Microphonics volledig overgeeft aan de zoektocht naar het absolute minimalisme, de essentie van geluid en muziek, is er nog deze release: een album waar de geschiedenis van Fear Falls Burning wordt afgesloten in vier diverse tracks.
Opvallend is de aanwezigheid van enkele gastmuzikanten, een eerder zeldzame verschijning. Zo treedt de Zweed Tim Bertilsson (Switchblade) in de tweede episode van de eerste track binnen met zwaar rollende drumpassages. Die zorgen niet meteen voor ritmische binding, maar verzwaren met hun eigen wil de luidruchtig zinderende gitaardrones tot een indrukwekkend stuk muzikaal dreigement.
Ook bevriende artiest Frank Kimenai (programmator van Incubate, Nederlands meest gerenommeerde independent festival) doet zijn duit in het zakje en laat zijn bas ronken en scheren, waarmee een eveneens extra dimensie wordt aangeboden. Een soort van diep bedwelmende dubmantra zorgt wel voor de nodige cohesie waardoor ‘Virtue of the Vicious’ uitgroeit tot heerlijk lome, instrumentale ambientmetal. Gitaren blijven groeien en zorgen voor een volle, donkerrode inkleuring terwijl bas en drum voor een zich steeds herhalende sequentie zorgen: een stevig stuk drogerende slowcore.
Nog opvallender is echter de verschijning van Michiel Eikenaar (Dead Rivers), die zowaar zorgt voor zanglijnen in het overweldigende sfeerlandschap van Fear Falls Burning en daarmee het finale eindpunt van de expeditie vormgeeft. In de vierde en laatste track (‘I Provoke Disorder’), komt hij na een vijftal traag wentelende doemminuten opzetten met diepe, schorre grunts. Opklimmende gitaardrones met de nagalm van een kerkorgel zorgen voor een heus apocalyptisch scenario terwijl Eikenaar de aanhoorder penetrant toefluistert. Dit is pure horror, fatalistische muziek, de “Roots of Disorder“ (om even met de titel te spelen). Het hele verhaal mondt uiteindelijk uit in een nazinderende, allesoverheersende toon: het eindpunt.
Het is wat moeilijk om te stellen, want zowat elke release van Fear Falls Burning verdient een verdict als ‘indrukwekkend’. Maar dit album is toch misschien nog het meest penetrante en overweldigende van allemaal. Acht prachtige muzikale jaren van dit duistere ambientproject worden met verve afgesloten. Een ding staat nu al vast: Fear Falls Burning zal net als zijn voorganger VidnaObmana door velen gemist worden.
