Als je Fear Factory in één woord moest beschrijven, zou dat evolutie zijn. Deze Amerikaanse industrial metalgigant ontstond begin jaren '90 in Los Angeles en zette een nieuwe mijlpaal in de metalgeschiedenis door death metal met heldere zang -en gitaarpartijen te mengen. Vanaf 'Obsolete', hun doorbraakplaat, kwamen er andere invloeden aan te pas zoals een acceptabelere maar toch brutale brul, meer industriële samples, keyboards en meer groove in het gitaarvuur. Op 'Digimortal' experimenteerde de band met hiphop, wat leidde tot verwijten van sommige fans. Na deze plaat verliet gitarist en mastermind Dino Cazares de groep, maar bassist Christian Olde Wolbers, geboren in België, nam de gitaar over en Byron Stroud (Strapping Young Lad) nam de basartillerie op zich. De band begon nieuwe nummers te schrijven en liet anno 2004 'Archetype' los op de wereld, een beenharde plaat waarop de band teruggreep naar de stijl van klassiekers 'Demanufacture' en 'Obsolete' en dus brutale en technische metal combineert met heldere partijen. Nu, een jaar later, brengt Fear Factory nog een knaller uit, 'Transgression', die grotendeels invloeden van 'Archetype' behoudt maar ook zijn experimentele momenten heeft.
'540.000° Fahrenheit' komt een beetje vreemd over als opener door de overwegend heldere stem en het mid-tempogeram. Toch is dit een volwaardig Fear Factory-product met een typisch nerveus en snel middenstuk. De nummers 'Transgression', 'Spinal Compression' en 'Moment of Impact' bevatten een zeer sterke dosis brutaal gitaar –en drumgehak: drummer Raymond Herrera en gitarist Christian steken hun technische furore niet onder stoelen of banken. Zanger Burton C. Bell schreeuwt op schizofrene wijze keer op keer zijn strot eruit en de keyboards doen hier hun werk als futuristische en angstaanjagende achtergrond. Van 'Contagion' en 'Empty Vision' kan alleen maar gezegd worden dat ze het wondermooie evenwicht weten te behouden tussen enerzijds ritmische machinegeweerstukken met daarop passende vocalen en anderzijds melodieuze refreinen met hemelse zang. De keyboards worden hier minder gebruikt maar zetten in het refrein hun accenten en daarom zijn ze nog altijd een belangrijke bijdrage tot het geheel van de composities. Composities, want ook het atmosferische 'Echo of My Scream' en het melodieuze 'Supernova' zijn sterke staaltjes van schrijversvakmanschap. 'New Promise' heeft eerder een episch en quasi romantisch karakter: episch door de intro en de mysterieuze en pakkende passages; romantisch door Bells verzen: "Understand that, I will keep you safe from every scar that bleeds, I will keep you free from all that's hurting me, this I promise...". Christian speelt op dit nummer een fantastisch schrijnende lead, wat eigenlijk niemand van een band als Fear Factory verwacht, maar vreemd genoeg passen de verscheidene puzzelstukjes allemaal ineen. Enig bezwaar tegen dit album zouden de twee covers kunnen zijn, namelijk 'I Will Follow' van U2 en 'Millennium' van Killing Joke, maar je kan die ook als bonustracks beschouwen. Met 'Transgression' maakt Fear Factory alweer een bangelijk mooie belofte waar en bewijzen ze nog altijd een magische metalband te zijn.
Meer over Fear Factory
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
