"Mensen zijn als regen / soms komt ge ze tegen / soms kunt ge niet verder / mensen, ge botst ertegen." Dat is de simpele maar doeltreffende poëzie van Stefaan Vinckevleugel, voorman van de Antwerpse groep Fc Hompstad. Deze dertiger uit de Seefhoek kan rijmen en dichten zónder zijn gat op te lichten en mét gevoel. Hij deed dat eerder op verscheidene Antwerpse podia en nu dus op cd. Op 'n Motel' staan 10 tragikomische schetsen van het stadsleven tussen Zurenborg, Seefhoek en Linkeroever, begeleid door minimalistische tonen van onder andere gitaar, tamboerijn, keyboard en elektronica. Fc Hompstad maakt singer-songmuziek die behoorlijk wringt. Dat is eerst even schrikken, dan wordt het saai en daarna begin je er de schoonheid van in te zien.
Niet iedereen zal de hele rit kunnen uitzitten. Wat betreft de zanglijnen heb je het als luisteraar snel bekeken. Een warme, ingehouden, zeurende, al dan niet vervormde en af en toe overslaande stem zingt met weinig variatie trage strofes aan elkaar. Algemeen Nederlands, plat Antwerps en een tussentaaltje wisselen elkaar af. Vooral het Antwerps - handig fonetisch opgeschreven in het cd-boekje - klinkt zoet en sappig maar echt beklijven doet het slechts een enkele keer. De muziek van Fc Hompstad kan de luisteraar al iets langer zoet houden. Sobere gitaartokkels met hier en daar een eenvoudig lijntje van keyboard of gitaar, elektronische geluiden en af en toe een vreemde break ('Coryfee', 'Mensen', 'Etrusk in de nacht'). Het is een beetje zonde dat de muziek er niet wat vaker en luider uitkomt. Het instrumentale einde van 'De weg naar Hompstad' - let op de overgaande telefoon - is werkelijk zeer verfijnde laagjesmuziek maar om dat goed te kunnen horen moet men de oren spitsen. In 'Coryfee' komt de muziek er beter uit. Op de eigenaardige tussenstukjes met vervormde stem na is het dankzij het snellere ritme van de tamboerijn en het vragende gitaarlijntje tussen de strofes het meest vrolijke nummer van ''n Motel'.
Want het is melancholie troef op het debuut van Fc Hompstad. Stefaan Vinckevleugel vertelt warrige, gekke, persoonlijke (?) verhalen die een triest beeld van de 'kutwereld van vertier' ('Mensen') ophangen. In het droevige winterse epos ''n End' verzucht hij: "Mor ge moet 't mor wete in zo'n motschappij / die beslist wa links en rechts is en dan zegt ge zè vrij / om a goesting te doen, zolang dat 'd' ons past / en leve de kampioen en dood aan de spast." De basispoëzie van autodidact Vinckevleugel is dan ook de kracht van Fc Hompstad. Associatieve teksten en woordspelingen in een Antwerps dat uitgestorven leek te zijn. Neem bijvoorbeeld 'Zurenborg': "En ij zocht naar niks nie meer / en knipte stukskes eut de gazet / en sliep mè zennen ond in bed / dien 'm bonsoirde veur 'n dikke poes / die emmekes op euren toer arriverdercide." Of ''n End': "Mor den duvel 's meurges doe gras in a soep / en ge meu 't' er van drinke mor as 't oep is is 't oep." Als de toehoorder tot deze afsluiter kan blijven luisteren dan is er waarschijnlijk een vonkje van de vreemde muziek van Fc Hompstad overgesprongen. Dan is het wachten op het vreugdevuur en anders op een volgende (betere) cd die er hopelijk komt.
Meer over Fc Hompstad
Verder bij Kwadratuur
