Fauxliage is een samenwerking tussen wat men gearriveerde popgloriën kan noemen. Enerzijds zijn daar de Canadezen Bill Leeb en Rhys Fulber, die met hun ambient danceproject Delerium in 1997 een internationale hit scoorden met 'Silence'. Daarnaast is er zangeres Leigh Nash, wiens Christian pop-groepje Sixpence None the Richer in datzelfde jaar populair werd dankzij de suikerzoete single 'Kiss Me'. Nash werkte eerder al samen met Delerium op diens platen 'Poem' (2001) en 'Chimera' (2003) waarbij de gastartieste (naast vele anderen) enkele nummers mocht inzingen, met steeds goedverkopende resultaten. Het producersduo kreeg in de smiezen dat er meer zat in die ene samenwerking en besloot om samen met Nash onder een nieuwe naam een volledig album op te nemen. 'Fauxliage' klinkt peperduur, akelig professioneel en soms oprecht mooi. De foutloze productie kan echter niet verbergen dat Leeb, Fulber en Nash een bijzonder saai songschrijvertrio vormen.
Opener 'All the World' poneert een formule waar de rest van het album niet van zal worden afgeweken: gevoelige pianoakkoorden, ijle strijkers, Spaanse gitaren à la Sting en nog een hele resem digitaal geïmiteerde instrumenten, aangevuld met koffietafelpercussie en megalomane drums. De zweverige passages in 'Someday the Wind' doen wat denken aan Cocteau Twins maar Fauxliage sluit ideologisch meer aan bij onschadelijke popartiesten als Dido, Hooverphonic en zelfs Garbage, minus de pseudo-punky attitude. Producers Leeb en Fulber hebben de neiging om elk nummer te pimpen tot een orkestrale megaproductie die dan vaak even groots als overdadig klinkt. 'Draw My Life' – in wezen een eenvoudige gitaarpopsong – wordt opgeblazen tot stadionproporties gelijkaardig aan het werk van Alex Callier en compagnie. Heel soms werkt die aanpak, zoals in het melancholische 'Let It Go' dat nochtans even bol staat van overbodige strijkersarrangementen en standaardgeluidjes uit de triphop-trukendoos. Nash levert echter een prijzenswaardige vocale prestatie die de song uittilt boven de middelmaat. Vooral dankzij haar kristalheldere stem blijft 'Fauxliage' een draaglijke luisterervaring, iets waar instrumentale tracks als het oersaaie 'Magic' en de white funk-draak 'Vibing' vol overgave van getuigen. Toch kunnen ook geïnspireerde zanglijnen er zelden wat aan verhelpen. Het leeuwendeel van deze plaat getuigt vooral van een muzikaaltechnisch professionalisme dat tot artistieke steriliteit heeft geleid.
Wie houdt van radiovriendelijke, beleefde popmuziek als Hooverphonic en Arsenal moet niet twijfelen: 'Fauxliage' staat bol van dit soort lauwe troep. Liefhebbers van muziek mét een ziel mogen hier echter met een grote boog omheen lopen.
Meer over Fauxliage
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
