Het is een beetje kort door de bocht te stellen dat Faust al veertig jaar muziek maakt. De legendarische Duitse band die medeverantwoordelijk wordt gesteld voor het ontstaan van de krautrock, heeft een kleine twee decennia de gitaar aan de bomen gehangen om vervolgens met twee resterende oerleden halverwege de jaren ’90 de draad terug op te pikken. ‘Something Dirty’ bewijst echter dat er van pensioen nog geen sprake kan zijn. De broeierige plaat staat immers vol snedige songs.
Faust bevat dezelfde ‘au’ als krautrock. Dit album bevat dan ook een aardig stuk gitaarexperiment. Op instrumentale opener ‘Tell the Bitch to Go Home’ speelt Jean-Hervé Peron op zijn bas een thema van vier noten dat eindeloos herhaald wordt, maar bewerkt dat met een arsenaal aan effecten en distortionpedalen, waardoor een soort van jamsessie ontstaat. ‘Herbststimmung’ is een wijd meanderende, organische drone die door ritueel drumwerk van het andere oerlid, Werner Diemaier, ondersteund wordt. En zo gaat het maar door.
Faust is het Duits voor ‘vuist’ en dat blijkt geen slechte naamkeuze. Steeds opnieuw herhalende patronen worden met wegdraaiende effecten overstuurd. Luidruchtigheid is een belangrijk feit, een psychedelisch, bluesy ‘Lost the Signal’ met de sensuele zang van Geraldine Swaye niet meegerekend. De experimenteerdrift lijkt ook geen grenzen te kennen. Instrumenten als een vlammenwerper, geitenhoeven, cavaquinho, psalterion, metaalslagwerk of een speelgoedvibrafoon zitten ergens in deze dertien tracks verscholen. Wat Franse tekstflarden in ‘Je Bouffe’, een reuzenmixer die ‘Whet’ in stukken lijkt te scheuren: het is allemaal mogelijk.
Over het algemeen valt ‘Something Dirty’ toch goed verteerbaar. Songs bulken dan wel van de experimenten, maar worden toch voornamelijk gestuurd door keyboard of gitaar en houden vast aan een afgebakende structuur. Verder verstoren de talrijke geluiden nooit de sfeer van het geheel, op het helemaal overstuurde ‘Pythagoras’ na.
‘Something Dirty’ is een plaat voor wie van luidruchtige indienoise houdt. Krautrock blijkt nog helemaal levendig. Helaas ontbreekt een beetje de samenhang, het verhaal in dit album. Vinger op de pijltjes om tijdig naar de volgende track te zappen wanneer het toch allemaal wat te bont wordt, is dus een aanrader.
