Het is bewezen: "zot zijn doet geen zeer!" Mocht dat wel het geval zijn, dan lagen de muzikanten van Fanfare Ciocărlia waarschijnlijk al jaren op intensieve zorgen. Wat deze 12-koppige Roemeense zigeunerfanfare op haar nieuwe cd allemaal door de muzikale vleesmolen haalt, grenst aan het ongelooflijke: James Bond, Duke Ellington en een hoop lokale melodieën. Het resultaat mag er echter wel zijn: een buffet van pittige nummertjes overladen met een kwak zigeunermelancholie.
De cd begint even pathetisch als geheimzinnig met een enorme gongslag. Als deze tot de laatste snik is uitgevibreerd zet een solo trompet in fanfare stijl het overbekende 007-deuntje in, achternagekomen door de rest van de fanfare. Het arrangement is heel divers met delen voor het hele orkest, solistische passages en momenten waarop enkel de basispercussie door blijft spelen en de sfeer van de Britse geheime dienst weer geruild wordt voor die van een Oost-Europees plattelandsdorpje. In de volgende nummers is er vaak een Arabische invloed waar te nemen. Typische melodische lijnen die doen denken aan het Midden Oosten en kleine percussie die Turkse herinneringen oproept kleuren het geheel. Alles wat deze muzikanten te horen krijgen en hen leuk om spelen lijkt zetten ze om in hun typische arrangementen. Zo is er de versie van de jazz standard 'Caravan' van Duke Ellington. Dit nummer over de tocht van een woestijnkaravaan is in oorspronkelijke vorm reeds vlot van aard, maar krijgt door de twee zware tuba's een nog hobbeliger karakter mee. Wiegende tenor- en bariton hoorn solo's geven het geheel nog een extra toetsje kameelgevoel. Het grootste deel van de nummers blijft echter wel bestaan uit eigen nummers en bewerkingen van volksmelodieën. 'Lume Lume' is er zo een en meteen ook een van de weinige nummers met een noemenswaardige zangpartij. Deze zang, een zweverige, glijdende begeleiding en een emotionele saxofoonsolo laten de melancholie van dit nummer afdruipen. Lang blijven deze droevige emoties echter niet hangen, want eindigen doet dit nummer in een razende vaart en met een niet te stoppen ontstuimigheid.
Deze bende van kopermuziekspelers is beslist gek te verklaren. Maar aangezien genialiteit grenst aan waanzin moeten er daar geen zorgen over gemaakt worden. Ongegeneerd van muziek genieten blijkt hun motto te zijn en even snel als de noten elkaar opvolgen in hun muziek springt het enthousiasme over op de luisteraar.
Meer over Fanfare Ciocărlia
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
