Gent verwent. Aan beurt is het kwartet ‘Falling Man’: vier mature heren die in 2008 voor het eerst samen op de planken stonden. Waar op eerdere ep ‘The Hordes of the Battered’ stevig werd geknipoogd richting noiserock en gitaarverwoesting, kanaliseert Falling Man op zijn titelloze plaat zijn energie meer tot rauwe, groezelige rock’n’roll waar sporen van blues, psychedelica en zelfs new wave in te ontwaren vallen.
Het gitaarduo Polie Van de Velde en Lode Sileghem heeft het vanaf eerder samenwerkingsproject Capt. Moon netjes begrepen: sterke songs draaien rond sterke riffs. Met stevige, bluesy grooves in een neurotisch doordrammend karakter veroorzaken songs als opener ‘Liars‘ of het instrumentale ‘Elliot’ een enorme powerstoot, die het gebrek aan een bas ruimschoots opvangt. Hun gitaren klinken vuil en onverzorgd, in een psychedelische roes van overstuurde versterkers, en dat werkt uitermate verslavend.
Vervolgens is er die mysterieuze frontman Sam Louwyck, met statisch gelaatsportret op de hoes van dit album en muzikaal even ontastbaar als zijn Windman-rol in de langspeelfilm van Tom Barman, ‘Any Way the Wind Blows’. In het psychedelische ‘DAF’ fluistert hij vanuit een holle ruimte zijn publiek in het Duits toe … cynisch en onheilspellend. Louwyck eindigt in stevige lach en lijkt wel de spot te drijven met de duistere, kronkelige riffs waarop de track zich voortbeweegt. Zingen doet de frontman nooit, maar het scanderen, briesen of parlando-accenten leggen past perfect bij de beestige performances waarmee hij steevast op podium de show steelt.
Niet dat deze plaat heel de tijd moet schuren en grollen. In de tien tracks op dit debuut wordt al eens gas teruggenomen en geteerd op sfeer. De wat dreigende afsluiter ‘That Woman’ met vage tekstflarden schakelt de bariton sax en trompet in, wat een extra filmische touch geeft. Het contrast met een kort, snel en scherp ‘Me and My Beretta’ met zijn rechtdoor drammende punkstijl, kan haast niet groter zijn. Toch doet Falling Man in beide gevallen geen afbraak aan de opwindende onderhuidse energie die deze cd voortdrijft.
In elk geval blijkt dat Falling Man houdt van gieren, knallen en gas geven, maar dit zich niet hoeft te vertalen in overdreven snelheid of lawaai. Zoiets is de kunst en ervaring van het musiceren. Live zou deze band wel eens een stevige versnelling hoger kunnen schakelen, dat is duidelijk hoorbaar. In het geval van deze plaat gaat het om ronkende moodmusic, die het hoofd op hol kan laat slaan, maar daarvoor wel het juiste tijdstip vraagt.
