Dancesensatie Faithless heeft na 15 schitterende jaren de handdoek in de ring gegooid en wil het dirigentstokje afstaan aan nieuwe muzikale beatgoden. Bij wijze van dank aan de fans werden op 7 en 8 april 2011 twee afscheidsconcerten gegeven in de befaamde, snel uitverkochte Brixton Academy, wereldwijd ook in real time in cinemazalen te bewonderen. Met ‘Passing the Baton’ geven Maxi Jazz, Rollo en Sister Bliss nog een allerlaatste afscheidsgeschenk in de vorm van een mooi verpakte dvd en cd en dan mag het boek toe (hoewel het resterende duo zonder producer Rollo deze zomer nog wel de wereld afschuimt met een zogenaamde ‘Faithless dj-set’).
Men moet al echt niet van populaire muziek houden om bij de naam Faithless geen beeld te kunnen plaatsen. Het onberispelijk songmateriaal van de band dat over zes studioplaten is uitgesmeerd, heeft meermaals de hitlijsten aangevoerd. Geen andere groep is er tot op heden immers in geslaagd om grote menigtes zo gemakkelijk naar eigen hand te zetten door de combinatie van een profetische frontman en steevast mooi openbarstende, populaire hitdance. Golvende tunes, futuristische pulsen en vooral onvergetelijke, collectief te scanderen melodieën blijven het eeuwige handelsmerk van Faithless.
Helaas blijkt uit dit concert dat het trio net wat te weinig scoorde met zijn succesformule. Naast alom gekende pieken als ‘God Is a DJ’, ‘Salva Mea’ of ‘Insomnia’ durft de show wat te kabbelen met meer makke momenten als een zonder Maxi Jazz gezongen ‘Feel Me’ (met gast Neil Arthur) of de flauwe reggae van ‘Crazy Bal’head’ (Bob Marley). Het vrij rommelige ‘Tweak Your Nipple’, dat eveneens uit de omstreden cd ‘The Dance’ afstamt, gooit bovendien nog wat goedkope dancetunes in de lucht, terwijl oudere hoogtepunten als ‘Why Go’, ‘Take the Long Way Home’ of ‘One Step too Far’ schitteren door hun afwezigheid.
Maar veel erger is de voor zo’n gesofisticeerd concert armzalige geluidsweergave. De beloofde 5.1. Surround is enkel terug te vinden in een aantal (achteraf bewerkte?) elektronische geluiden en digitale details. Verder gaan de bassen en de grondtoon in ‘Sun to Me’ in een elkaar versterkende, pijnlijke resonantie waarmee een zwaar verstoord signaal ontstaat. Tenslotte klinkt een door het vele huppelen weinig stemvaste Maxi Jazz vaak alsof hij mee in de badkamer staat: de grandeur die bij een stadion als de Royal Albert Hall of een afscheidsconcert hoort, klinkt nauwelijks op deze plaat door. De twee versies van ‘I Want More’ op de 12 tracks tellende cd lijken dan ook prima weer te geven welk gevoel er heerst.
Gelukkig heeft de filmcrew zijn werk wel met glans vervuld. De dvd blijkt een absolute must voor deze band die het vooral moet hebben van charisma en uitstraling. Live komt op deze manier wel echt tot leven en het concertverhaal krijgt een meer organische structuur doordat nu niet geknipt werd in het aanbod en alle 21 songs netjes zijn weergegeven. Dat leidt allemaal tot een pracht van een concertclimax met ‘We Come 1’, waarbij duizenden vingers op de beat van de ‘1’ tegelijkertijd de lucht in gaan. Beschouw de dvd dus niet als bonus bij de cd, maar net andersom!
