Acid Brass, geesteskind van de conceptuële kunstenaar Jeremy Deller, is zoals de naam het een beetje laat vermoeden een versmelting van acid house-hits en de sound van Britse brassbandmuziek. Deller zelf verwijst graag naar de gemeenschappelijke sociale en politieke achtergrond van beide genres. Toen de eerste cd in 1998 verscheen, waren de reacties gemengd. Vele blaasmuziekliefhebbers zagen in ‘Acid Brass’ weinig meer dan een muzikale grap die spoedig weer vergeten zou worden: hoe kon een traditioneel genre als brassband in godsnaam verzoend raken met namen als KLF, Kevin Saunderson, DJ Fast Eddie en hun genregenoten? Na optredens op diverse muziekfestivals en, fraaier nog, in kunsttempels als het Louvre en Tate Modern, weet men wel beter. De eerste ‘Acid Brass’-cd heeft de tand des tijds zelfs moeiteloos doorstaan en klinkt nog altijd even boeiend.
Dertien jaar heeft het geduurd voor dit vervolg er kwam en een eerste vergelijking toont al vlug dat de subtitel ‘In Yer Face’ op zijn plaats is: waar de eersteling nog trouw de warmere brassbandsound probeerde te integreren, is ‘Acid Brass 2’ minder geneigd tot compromissen en manifesteert de percussie zich nadrukkelijker. Opener ‘I Sit On Acid’ van Lords Of Acid klinkt bijzonder sec tot bijna hard maar heeft meteen al een behoorlijke drive in huis. Fast Eddies ‘Jack To The Sound’ zou niet misstaan in het repertoire van Orchestre International Du Vetex en ‘Theme From S’Express’ doet veel minder gedateerd aan dan het origineel. De warmere sound van de zware kopers komt overigens nog vaak op de proppen, zoals in de titeltrack van het opzwepende 808 State dat na enkele beluisteringen zelfs kippenvel losweekt. De cornet in de intro van ‘Gonna Make You Sweat’ (C+C Music Factory) lijkt niet genoeg kracht te hebben, maar die wordt al spoedig verdubbeld terwijl de zachte euphoniums contrasteren met de gemene lage uithalen van de bastrombone en de bastuba’s, die ook ‘This Is Acid’ inleiden. Van een heel ander kaliber lijkt Baby Fords ‘Oochy Coochy’, dat erg mooi zacht en ingetogen opent, dan op dreef lijkt te geraken maar pas in de laatste halve minuut van de grond komt. De afsluiter ‘Infinity’ van Guru Josh is niet minder dan de kers op de taart.
Hoewel de Fairey Band pas in 1937 werd opgericht, heeft deze brassband al een indrukwekkend palmares bijeengeraapt, getuige zestien overwinningen op de British Open, negen zeges op de Britse Nationale kampioenschappen en een Europese titel. Van de bezetting uit 1998 zijn echter alleen nog cornettisten Brian Taylor (al bijna 40 jaar op eerste) en James Leggat over, al keerde Taylors generatiegenoot Alan Wycherley (sopraancornet) na een aantal omzwervingen twee jaar geleden terug. Met ‘Acid Brass 2, In Yer Face’ tonen ze bovendien aan dat het hun menens is om het brassbandrepertoire tevens te moderniseren. Vreemd is wel dat ze met hun euphoniumspeler Matthew White, die onder meer bekend werd door zijn versie van een solo van Youngblood Brassbandvirtuoos Nat McIntosh, niet van de gelegenheid hebben geprofiteerd om iets van hun op de amper 34 minuten durende tracklist te zetten. Niettemin is ‘Acid Brass 2’ een meer dan waardig vervolg.
