Het zag er tien jaar geleden eventjes heel anders uit, maar in 2012 mocht de Fairey Band toch haar 75ste verjaardag vieren. In 2003 verlengde het orkest haar Britse titel met een ongemeen beklijvende versie van ‘Enigma Variations’. Toch haakte de hoofdsponsor af en moest de brassband om financiële redenen forfait geven voor de Europese kampioenschappen en er ontstonden problemen binnen de bezetting, zowel door financiële als al dan niet ernstige persoonlijke redenen. Het Acid Brass-project en enkele trouwe leden, waaronder de toenmalige principal cornet, hielden de band overeind.
Het orkest is niettemin al van kort na het ontstaan amper weggeweest uit de top-10 van de brassbands: negen Britse titels, vijftien keer winnaar van de British Open, twee All England Masters, Europees kampioen in 1994… de prijzenkast zit overvol. Prijzenkast, o wacht… Eind 2010 ging het repetitielokaal samen met een pak unieke memorabilia, trofeeën en documenten, in de vlammen op. 2012 moest en zou een feestjaar worden met onder meer de inhuldiging van de nieuwe bandroom en deze cd.
Het is jammer genoeg geen overzichtsbox geworden zoals de driedubbele cd vol historische opnames van Black Dyke bij hun 150ste verjaardag. Bijgevolg werd er niet teruggegrepen naar het verleden, winnende concourswerken of het door vele brassbandliefhebbers verguisde Acid Brass. In de plaats daarvan krijgt de luisteraar een schijfje licht verteerbare easy listening. Weliswaar eersteklas qua uitvoering, maar van ‘Donegal Bay’ zijn de geregistreerde opnames sinds 2010 niet meer op een hand te tellen. Baritonsoliste Sarah Lenton speelt het niettemin vol overgave, net als xylofoonsolist Yasuaki Fukuhara ‘Taps in Tempo’ (ook een open deur die wordt ingetrapt) en sopraancornettist Benjamin Richeton ‘Emmanuel’ – jawel, ze moeten die film nog eens heel goed herbekijken.
De enige relatief nieuwe solo en meteen de meest interessante, is ‘Hope’, in 2010 geschreven voor Fairey-bugelist Mike Eccles om geld in te zamelen voor Haïti. Dit werkje en Gareth Woods ‘Japanese Slumber Song’ vervullen het rustige repertoire op ’75 Not Out’, net als de jazzballade ‘Bess, You Is My Woman’ en het innige ‘In Love For Me’, waarbij componist Philip Harper zich liet inspireren door een hymne die hij op een katholieke school vond. Ook enkele marsen passeren de revue: het obligate ‘Jubilee!’ en het stokoude maar tijdloze ‘The Australasian’. Piazzolla’s ‘Libertango’ heeft het de jongste jaren ook geschopt tot standaardwerk in het brassbandrepertoire.
De soundtracks van John Williams mogen evenmin ontbreken in het hafabrarepertoire van vandaag: uit ‘Hook’ komt het heroïsch klinkende ‘Flight To Neverland’. Uit de popmuziek komen nog de arrangementen van Queens ‘Innuendo’, waar het heftige flamencothema goed tot zijn recht komt, en het swingende ‘Honey Pie’ van The Beatles. Het slotnummer van de hand van Peter Graham, ‘Seize The Day’ is gebaseerd op drie spirituals. Na het uitbundige ‘The Gospel Train’ volgt het contemplatieve ‘Sweet Chariot’ waarin de euphoniums en trombones hun zachtste kant tonen, gevolgd dor een climax in het derde deel ‘Amen’. Hoogtepunt van de jubileumplaat is echter het eerder zeldzame ‘Procession To Covenant’, dat William Himes schreef op basis van de hymne ‘St. Margaret’ ter gelegenheid van zijn eigen huwelijk.
Door de band genomen is ’75 Not Out’ zeker geen slechte plaat, maar van een topband bij een topgelegenheid mogen wel iets meer durf en tevens sterkere keuzes worden verwacht.
