In één woord: respect. Dat is wat het Antwerpse F.O.D. in de punkrocksector krijgt. Dat is ook de verdienste van een leeftijd waarop het allemaal niet meer moet, maar mag, waar brede kennis zich met energie vermengt en waar nieuwe releases niet krampachtig gepromoot worden, maar gevierd met een minifestivalletje met bevriende bands. Als het enthousiasme over de vrolijke, harmonieuze muziek op debuut ‘Ontario’ al groot was, wordt die op ‘Tricks of the Trade’ zowaar nog groter.
Pluk maar uit de lucht: Green Day (de schorre korrel in de stem van frontman Hans Roothooft), Bad Religion (die heerlijk glorieuze meerstemmigheid), Descendents of All (de no nonsense teksten en vlotte melodieën), … F.O.D. blijft het beste van velen samenvoegen om er zijn jolige ding mee te doen. Dat gaat van meer rockgetinte anthems waaronder ‘Welcome to the Show’ (dat de liveconcerten op komende tour ongetwijfeld sterk zal openen), tot meer opgeklopte speedmetalnummers als ‘Homeward Bound’. Enige constante zijn sappige gitaarlijnen en een hoog meezinggehalte. Maar dat kan ook al eens gepaard gaan met veel tegenritmes en grillige snaarkronkels, zoals het geen veertig seconde inpalmende, net niet meezingbare ‘Sing Along’ bewijst.
Hoe dan ook, dit plaatje houdt het 17 sterke tracks vol, maar palmt slechts veertig minuten in: de verdienste van een maximum liedjestijdsduur van drie minuten en één seconde (die wel door drie tracks wordt gedeeld). Iets tragere zwaargewichten als ‘History Will Prove Us Wrong’ niet te na gelaten, gaat het er nooit al te gepeperd aan toe. Kort, bont en recht voor de raap: zo hoort het. De band verwoordt het allemaal prima zelf in de songtitel, waar simpelweg wordt uitgelegd hoe deze plaat tot stand kwam en hoe (terecht) trots de band er op is. Met de gevleugelde woorden “I just want tot sit down and write again” is de toekomst alvast gegarandeerd.
Tenslotte is F.O.D. synoniem voor oprechtheid en humor. Die eerste is terug te vinden in pareltjes als ‘My Daily Valentine’ of het aan driejarige dochter Lente opgedragen ‘Little Princess’ (“We’ve agreed she’ll always be my little girl”). Die laatste zit als een rode draad doorheen dit album en wordt muzikaal vertolkt in het vrolijke melodieuze spel van de band. Simpel: punk(rock) met veel pret geeft pretpunk.
Vernieuwend is dit viertal in geen geval. Daarvoor is punkrock sowieso niet het juiste genre. Maar dat is ook totaal niet het opzet. ‘Tricks of the Trade’ (met gelijkaardige humor als het hiphopalbum van The Goats: ‘Tricks of the Shade’) bevat plezierige, eerlijke en kwalitatief sterke muziek die elke liefhebber van vlotte gitaarsongs zal bekoren. Wie de smaak te pakken heeft: ga zeker eens ten rade bij bovengenoemde voorbeelden.
