Dat Maurizio Iacono, frontman van het Canadese doodseskader Kataklysm, Italiaanse roots heeft, zal niemand verbazen. Nochtans was het een verrassing te merken dat de man een tijd terug Ex Deo boven de doopvont hield, een band waarmee hij de geschiedenis van het Romeinse Rijk ging bezingen. Nieuw was de groep niet bepaald, aangezien Ex Deo bijna volledig bestaat uit Kataklysm-onderdelen, maar de muziek was heel andere koek: erg epische extreme metal, met flink wat aandacht voor keyboards en vooral gespeeld aan een rustiger tempo dan de meeste fans gewend waren.
Nu is Ex Deo terug met een tweede plaat, en het verschil met de hoofdband van deze jongens is nog groter geworden. Voorganger 'Romulus' durfde al eens teveel op de twee paarden wedden, maar nu is echt duidelijk dat Ex Deo een geheel andere identiteit heeft. Zo is op 'Caligvla' het aandeel van de toetsenpartijen nog sterk vergroot, waardoor de mokerriffs iets naar de achtergrond zijn verdwenen. Het goede nieuws is wel dat de meeste songs zich bevinden in de midtempo regionen, en mede hierdoor walsen ze als een volleerde tank over de luisteraar.
Dat slepende en epische karakter heeft ook wel zijn nadelen: zo duurt het deze keer iets langer vooraleer de kracht van Ex Deo zich openbaart. Dat heeft ook te maken met de mix, waarbij de keyboards wel erg op de voorgrond staan. Iacono wisselt ook ietsjes minder af tussen zijn diepe grom en zijn hoge kwijlstrot, wat eerst jammer lijkt, maar dan valt gewoon op dat de man zijn donderbrul beter past bij dit soort muziek.
'Caligvla' is minder vlot verteerbaar dan 'Romulus', maar dat is hoegenaamd geen slechte zaak: de diepte van de composities maakt het geheel een stuk uitdagender, en de filmisch/epische feel van het geheel doet een mens onwillekeurig dagdromen over uitkijken naar Rome vanop een Italiaanse heuvel, gekleed in het harnas van een legionair.
