De Zweedse death metal formatie Evocation bestaat al twintig jaar, maar heeft nog maar drie albums uitgebracht. Een snelle blik op de biografie van de band schept al snel duidelijkheid over deze matige productiviteit: tussen 1993 en 2004 hielden ze het namelijk voor bekeken. Na slechts enkele demo's vielen de muzikale meningen niet meer te verzoenen en werd het nog prille project opgedoekt. Gelukkig kregen de leden van Evocation de neuzen alsnog in dezelfde richting en besloten ze om alsnog de death metal te gaan maken waarmee ze in de vroege jaren negentig de neus aan het venster staken. Gelukkig maar, want het resultaat zijn drie ijzersterke platen, waarvan 'Apocalyptic' de laatste in het rijtje vormt.
Het basisgeluid dat hierop te horen valt, is onmiskenbaar van Zweedse origine. De gitaren staan zwaar afgesteld en produceren dat typisch Scandinavisch geronk. De spitsbroeders van Dark Tranquility zijn nooit ver uit het geheugen, en ook de beukende death metal van Entombed valt in de splijtende riffs te bespeuren. De meeste agressiviteit komt echter voort uit de fantastische grunts van frontman Thomas Josefsson. Zijn hoge, krakerige schreeuw stuwt de nummers voort en complementeert de rest van de instrumenten perfect. Opener 'Sweet Obsession' zet meteen alle kwaliteiten van de groep in de verf, hoewel de solo wat verdrinkt in de zee van geluid. Die bemerking kan overigens gemaakt worden voor alle nummers, de solo's zijn spaarzaam ingezaaid en dus is het spijtig dat ze zo weinig zonlicht krijgen. Bij 'Infamy' en 'Reunion In War' worden de riffs wat hoekiger (lees: standaard) en komt het spook van de herhaling om de hoek kijken. Datzelfde spook wordt evenwel weggeblazen door het geweld van kleppers als 'Parasites', 'Reunion In War' en 'Apocalyptic'.
Het titelnummer sluit een ijzersterk vierluik af, waarmee Evocation zich definitief een topper in het genre mag gaan noemen. Moesten ze begin jaren negentig wat beter overeen zijn gekomen, stonden ze nu waarschijnlijk al een stuk verder. Maar het is nooit te laat om het alsnog te proberen, en met 'Apocalyptic' timmert Evocation geduldig verder aan de weg.
