De Amerikaanse publiekslieveling en blanke hiphopper Everlast is terug. En de ex-House of Pain frontman staat nog uitermate scherp. De songwriter-rapper blijft op zijn zesde solo wapenfeit afkerig van de Westerse, ‘democratische’ maatschappij en de politieke troep die eraan vast kleeft. Of het weinig verhullende ‘Songs of the Ungrateful Living’ voor een tweede Grammy gaat, is dus nog maar de vraag.
Ook nu weer verwijdt Everlast zijn muzikale horizonten. Wie een hiphop album verwacht, is eraan voor de moeite. De plaat opent bijvoorbeeld met een gezapige countrysmartlap met klagende slidegitaar (‘The Rain’) – een penetrante weeklacht over drugsverslaving. De man sluit zelfs af met een akoestische cover van 60’s rhythm’n’blueslegende Sam Cooke (‘A Change Is Gonna Come’).
Niet dat er geen hiphopvibes aanwezig zijn, maar ze zitten eerder in een subtiel, poppy kader vervat. Zo bevat single ‘I Get By’ wel een hobbelende groove en een fijn samplethema van gitaartokkels, maar de ontdubbelde raps en vrouwelijke achtergrondzang zorgen toch voor een zomers, luchtig karakter. Want ondanks zijn soms harde thema’s en scherpe, ironische pen brengt Everlast opgewekte, melodieus aangename muziek: een combinatie die ook door Michael Franti succesvol wordt toegepast. Het door akoestische gitaar, banjo en liefdevolle piano ingekleurde ‘Little Miss America’ neigt zelfs sterkt tot meezingen (“she’s gonna write a movie, she wanna be a star. But little Miss america, where did you get that scar?”). De tekst haalt echter pijnlijk aan hoe Amerikaanse presidenten hun soldaten telkens weer naar verre oorlogen sturen en gezinnen uit elkaar scheuren.
Het is misschien een beetje spijtig dat deze cd zonder zijn tekstuele kracht wat weinig inhoud heeft. Want ‘The Crown’ blijkt dan wel een leuk rockabilly anthem en tal van folk en country accenten zorgen voor een aangenaam karakter, maar de quasi onophoudelijke woordenstroom en de permanent doorrookte, half narratieve stem van de woordpoëet durft bij vijftien tracks wat zwaar door te wegen. Het zou fijn zijn als instrumenten al eens wat meer voluit zouden mogen gaan en minder de achtergrondsfeer zouden moeten verzorgen, een zaak waar songwriters wel vaker aan zondigen. Grappig genoeg mogen in de twee bonustracks op de Europese versie van dit album gitaren wel scheuren, wat voor de nodige pit en klemtoon zorgt.
Het is dus misschien best het weer prachtig met misleidende doodskoppen geïllustreerde ‘Songs for the Ungrateful Living’ in stukjes te consumeren. Want ook nu weer blijkt elke song een fantastische krachttoer te zijn die na meer beluistering enkel maar in sterkte toeneemt.
