Het heeft iets langer geduurd dan verwacht, maar eindelijk is de nieuwe Evergrey dan toch gearriveerd. Allerlei label- en andere perikelen ten spijt, is het kwintet er opnieuw in geslaagd om een uiterst smaakvolle en bijzonder sterke schijf te maken. In tegenstelling tot de vorige, 'Monday Morning Apocalypse', keert de band hier voor een groot stuk terug naar hun roots en werd het poppy element grotendeels achterwege gelaten. De donkere sfeer en de emotionele inslag die werk van Evergrey zo verdraaid aangrijpend maken zijn volop van de partij en de memorabele songs zijn legio.
Het belangrijkste dat de band heeft overgehouden aan hun kleine experiment op het voorgaande album is de veel zwaardere gitaarsound, vooral te danken aan hun veelvuldig gebruik van zevensnarige instrumenten. Maar geen nood, de lichte melodielijnen en de soms waanzinninge soli zijn nog steeds in overvloed terug te vinden. Drumbeest Jonas Ekdahl weet nog steeds hoe hij zeer afwisselende en degelijke drumpatronen moet schrijven en spelen en dankzij zijn innovatieve spel en het solide baswerk van Jari Kainulainen (ex-Stratovarius) is de ritmesectie alweer verdraaid potig. Maar natuurlijk is het hier vooral het gitaarwerk dat de show steelt en wat dat betreft hebben zowel frontman Tom Englund als solist Henrik Danhage zich volledig laten gaan. De riffs voor de zangpartijen zijn wederom erg catchy en doorgaans relatief eenvoudig, maar zodra de zang even een rustmoment heeft, kunnen beide heren zich volledig laten gaan in werkelijk succulent gesoleer of ravissante melodieën. Toetsenist Rikard Zander heeft alweer een iets grotere rol toebedeeld gekregen en dat valt op, aangezien hij steevast aanwezig is in elke song, vaak quasi onopvallend, maar evenzeer plots overheersend. Wanneer de band het gaspedaal intrapt, wordt er stevig van jetje gegeven, zoals ondermeer in de brutere passages van 'Torn', ''Nothing Is Erased' of 'Broken Wings', maar de ingetogen momenten zijn van een kippenvelopwekkend allure. Wie bij 'Fail' of 'These Scars' de ogen droog kan houden is een sterke persoon indeed. Zoals gewoonlijk zijn de teksten van Englund behoorlijk donker en melancholisch, maar het wordt nergens pathetisch. Integendeel, hij overtuigt alweer op alle fronten. Deze keer zoekt hij ook meer de uitersten van zijn vocale bereik op en dat geeft bijzonder veel punch aan het geheel.
Zonder enige vorm van twijfel is Evergrey er alweer in geslaagd om een ware klasseplaat te maken die vriend en vijand zeker en vast van de sokken zal blazen. Het album is even catchy als 'Monday Morning Apocalypse' en even afwisselend en stevig als ouder werk van deze heren. Evergrey is en blijft pure klasse!
Meer over Evergrey
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
