De productie van split-albums is voornamelijk ingeburgerd in de punk- en hardcorewereld. Dat deze formule ook voor andere genres bruikbaar en interessant kan zijn, bewijst het Italiaanse Wallace Records nu al geruime tijd met de PhonoMetak Series, een gelimiteerde 10inch vinylreeks die per uitgave telkens twee uiteenlopende acts combineert uit het experimentele muzikale veld. Deze keer zijn dat twee improviserende duo’s met elk een uitgesproken esthetiek.
Op de a-kant vertolkt de sopraansax van Evan Parker de hoofdrol in twee korte improvisaties, live opgenomen in Italië in 1999. In ‘Sonanze’ wordt het instrument vergezeld door de cello van Walter Prati terwijl ze in ‘The Western Front’ door de mangel van diens elektronica wordt gehaald. Parker en Prati werken al sinds eind jaren tachtig samen in verschillende formaties en brachten in 1990 het duoalbum ‘Hall of Mirrors’ uit, wat later werd gevolgd door een trioplaat met Sonic Youth-gitarist Thurston Moore. Tegenwoordig is Prati een onmisbare schakel in Parkers ElectroAcoustic Ensemble, zoals te horen op het recent in Kunstencentrum België opgenomen album ‘Hasselt’.
De Italiaan haalt in ‘The Western Front’ zijn digitale trukendoos boven en weeft de spinsels van Parker (deels opgewekt door circulaire ademhaling) tot een ijl klankenweb. Als basis wordt een hoge toon gebruikt die voortdurend komt doorschemeren, maar wanneer effecten als reverb en delay een rol gaan spelen en de partijen elkaar gaan overlappen, is het zoeken naar enig referentiepunt. Frasen worden gesampled, geloopt of versneld en vervolgens voorzichtig in en uit het geluidsbeeld getrokken. In de tweede improvisatie kiest het duo voor een andere aanpak. Prati positioneert zich in een begeleidende rol op cello met minimalistische en suggestieve bijdragen die de bedachtzame partijen van zijn Britse collega contextualiseren.
Het duo dat de andere kant van de plaat voor zijn rekening neemt gaat minder abstract te werk. Vooral componist/percussionist Lukas Ligeti dan, want die lijkt te houden van transparante ritmische patronen met een minimum aan accenten. De zoon van de beroemde avant-gardecomponist is sterk geïnteresseerd in Afrikaanse muziek en uitte zijn liefde voor percussie reeds enkele keren op John Zorns label Tzadik met de albums ‘Mystery System’ (2004) en ‘Afrikan Machinery’ (2008). Hier is hij te horen in drie korte tracks, samen met de zelfverklaarde non-muzikant João Orecchia, die gitaar en elektronica voor zijn rekening neemt.
Sleutelwoorden hier zijn sfeer en dynamiek. Ligeti en Orecchia zoeken in hun improvisaties telkens naar een evenwicht via droge drumpartijen en drones of bliepjes van elektronica en gitaar. Vervolgens gaat het duo het geluid verdiepen en verbreden, wat in ‘Fox’ zelfs tot een intense climax leidt. In het verlengde daarvan wordt in ‘Andover’ een tactiek van inhouden en loslaten gekozen, waarin duidelijk wordt dat subtiele dynamische ingrepen voor maximale effecten kunnen zorgen.
In totaal staat er nog geen half uurtje muziek op deze 10 inch, maar wat deze release in minuten te kort komt maakt het goed in kwaliteit. Het feit dat deze twee acts hoegenaamd niets met elkaar te maken hebben maakt het er alleen maar interessanter op. Alweer een reden om die platenspeler terug vanonder het stof te halen.
