Wallonië grijpt meer dan ooit naar de rockgitaar. Ondersteuning van jonge en dynamische labels als 62 TV en 30 Février werpt muzikaal lekkere vruchten af. De nieuwe release van deze laatste platenfirma is een product van zes frisse snaken uit Luik, genaamd Été 67 (er moet toch iets zijn tussen onze Zuidelijke landgenoten en getallen!). Op een zorgeloze, licht nostalgische wijze presenteert Été 67 vrolijke en niet al te gecompliceerde popliedjes. Zowel creativiteit als jeugdigheid stralen af van dit fijne, maar niet altijd even samenhangende debuut.
Ondanks een jong enthousiasme, is de groep niet helemaal aan zijn proefstuk toe. De kern van Nicolas Michaux (zang) en Raphaël Breuer (gitaar), prille twintigers, begint al zo'n acht jaar geleden te musiceren. Er wordt gretig geleend van The Doors, The Beatles en The Velvet Underground (en het muzikale jaar 1967), wat ook op de cd zijn weerslag kent. Klassieke en aanstekelijke melodieën krijgen een eigen bewerking en vormen samen zo'n twaalf frivole songs. De Velvet Underground-cover 'I'm Waiting for the Man' (in een basisversie weergegeven) vervolledigt het plaatje. Om toch niet te vervallen in al té grote clichés, betrekt de band verder sax, piano, klarinet of (mond)harmonica bij het geheel, waardoor 'Été 67' in lentefrisheid toeneemt. Koppel dat aan een aanstekelijke, warm toedekkende stem en het regelmatig wisselen van tempo of structuur en alles valt netjes op zijn plooi. Het artwork in kleuren van een ondergaande zon bekrachtigt dit gevoel. The Fab Four lijken om het hoekje te kijken bij opener 'Les Pilules' of het walsende 'Tu n'es pas Là': liedjes die inhoudelijk niet even vrolijk zijn als op muzikaal vlak. Met de opgewekte melodie en het meezingbare anthem / refrein van 'Dis-moi Encore' heeft de band zelfs een heuse single op zak! Toch blijft de cd een beetje wringen. De erg leuke muzikale ideeën die allicht lange tijd hebben liggen rijpen, zijn te weinig gebundeld. 'Été 67' heeft duidelijk te kampen met een identiteitscrisis en dat is een spijtige zaak. Het plots Engelstalige 'Chinese Restaurant' of de nogal neuriënde klezmer van 'Marcher Droit' zijn buitenbeentjes die totaal niet op de plaat thuishoren. De Franse weemoed die in een chanson als 'Éva' de kop opsteekt, past dan weer wél mooi in het rijtje.
'Minder is meer' is de regel waar veel debuutplaten aan zondigen. Het doet een beetje pijn een veelbelovende groep als Été 67 met zo'n debuut te horen afkomen. Een gewijzigde playlist en het nodige schrapwerk hadden van de cd een pracht van een popartikel kunnen maken, terwijl die nu maar net het voordeel van de twijfel haalt.
