Engelen hebben vleugels. Engelen, én Esther Van Hees: een 22-jarige Turnhoutse met een (volgens sommigen) goddelijke stem en, voor wie wil, cherubijnse looks. Ze trok in 2009 naar het conservatorium in Tilburg en studeerde er een paar jaar later af met ideeën voor een eerste langspeler. De voorloper op wat een volwaardig debuut moet worden, is de EP ‘Got Wings’, dat momenteel Van Hees’ visitekaartje mag heten. Inmiddels was de piepjonge Belgische in Nederland overigens al goed voor de Conservatorium Talent Award 2013, een bekroning voor het beste eindexamen van alle jazzopleidingen verspreid over het land.
Van Hees’ eigen geluid bestaat eruit dat ze pop en jazz op een totaal ongekunstelde manier met elkaar in aanraking wil brengen. Als Van Hees zingt, is de homofone evidentie van een popsong inderdaad nooit ver weg. Toch legt de zangeres haar musici geen duimbreed in de weg voor wat improvisaties betreft. Op die manier situeert Van Hees zich eerder in de thermosfeer van de traditionele jazz, wat niet wegneemt dat haar hang naar emotie, zoals dat in het expliciet sensitieve ‘When Rain Dropped By’ naar de oppervlakte komt, tere zielen in regelrechte snotteraars zou kunnen veranderen.
De waardering die Van Hees te beurt is gevallen, leidt automatisch tot de vraag op basis van welke criteria een dergelijke onderscheiding wordt toegekend. Van Hees heeft een aparte klankkleur, die de grenzen van de harmonie durft opzoeken en soms behoorlijk rauw en ruw wordt. Ze schuwt de risico’s niet, hoewel het in die optiek vreemd is dat ze zich nogal schools laat omringen door muzikanten die zelfs wanneer een solo bij wijze van spreken gaar wordt gestoofd, binnen de lijntjes blijven kleuren. Zo lijkt pianist en componist Robert van der Padt aardig op weg te worden gezet in het titelnummer van de EP, maar de improvisatie geeft zich na verloop van tijd prijs als een doorzichtig manoeuvre. ‘Got Wings’ neigt daarenboven in lichte mate richting onpersoonlijk sentiment, weliswaar zonder in regelrechte platitudes te vervallen.
Als ‘A Wave’s Content’ en ‘Acheronian Blue’, de twee overige nummers die de EP vervolledigen, ergens van getuigen, dan moet het zijn van Van Hees’ potentie om te intrigeren. Een belangrijke denkoefening voor een pas afgestudeerde muzikante moet echter zijn op welke manier een authentieke beleving in een eigengereid klankuniversum kan worden omgezet en hoe, in een tijdperk waarin miljoenen mp3’s digitaal voor het grijpen liggen, een breed publiek warm kan gemaakt worden zonder tot op het bot afgekloven formules eens te meer te herkauwen. Met ‘Got Wings’ openbaart zich immers nog geen ware revelatie, wel een muzikante die haar vak serieus neemt en het lef heeft zich als dusdanig te profileren.
