Het Canadese duo Esmerine, ofte Bruce Cawdron en Beckie Foon, zijn voornamelijk bekend door hun werk bij de post rockcollectieven Godspeed You! Black Emperor, Set Fire to Flames en Three Silver Mt. Zion. Bij Esmerine laten ze het overwegend gitaargedreven werk uit deze projecten achter zich en kiezen ze meer voor een filmische combinatie van percussie en cello. Met 'Aurora' is Esmerine aan haar tweede album toe, dat nu langs alle kanten 'Montreal' lijkt uit te ademen. Het album werd opgenomen door Howard Bilerman, die zich in Montreal focust op alles wat naar avant-garde punk en indie-achtige muziek ruikt en verschenen is op Madrona, een label dat zich enkel toelegt op "kwaliteitsvolle muziek uit Montreal".
'Aurora' brengt 40 minuten zeemzoeterige, dromerige muziek die zo onder een romantisch filmdrama zouden gezet kunnen worden. Op de ouverture 'Quelques Mots Plein d'Ombre' krijgen we eerst lange cellohalen met een vleugje Indische inspiratie, kleine belletjes op de achtergrond en in het midden van het stuk dromerige piano-accenten. Het stuk neemt dan een pauze, herneemt met schrille cimbaalklanken en doorbreekt de lome sfeer met krachtige drums en drammerige cello-ritmiek, als knipoog naar de post rockinvloeden die beide bandleden in hun arsenaal hebben. Met 'Histories Repeating As One Thosand Hearts Mend' zijn we dan aanbeland bij het langste nummer van het album. Zestien minuten lang brengt dit stuk eerst lage tonen uit de cello en droevige klokkenspelklanken die nadien overgaan in een hogere, meer Indisch geïnspireerde broeierige melodie. Zachtjesaan komen dan repetitieve marimba-ritmes opzetten die opnieuw lange, zware halen op de cello aankondigen. De gelijkenis van dit nummer met de moderne repetitieve klassieke muziek van Philip Glass in Powaqqatsi is dusdanig treffend dat het bijna naar plagiaat ruikt. De overige nummers zijn een stuk korter en brengen lange uitwerkingen van een dominante melodielijn, zoals het solo-cello stuk 'Mados' en het mooie 'Why She Swallows Bullets and Stones'. Dit laatste nummer opent met een typisch filmische piano-impressie die ondersteund wordt door Beckie Foon op cello, zonder veel overige variatie. Na de ijle klokkenspelchaos in 'Ebb Tide, Spring Tide, Neap Tide, Flood' krijgt het album een beetje een vreemd einde. In 'Le Rire de l'Ange' grijpen Beckie Foon en Bruce Cawdron terug naar volle drums en krachtige cello- en gitaarpartijen die in schril contrast staan met de meer rustige muziek van de rest van het album.
In 'Aurora' brengt 'Esmerine' repetitieve muziek met af en toe wat rockinvloeden, zonder dat deze evenwel de overhand nemen. Omwille van de filmische dromerigheid klinkt dit album gemakkelijk en toegankelijk, maar bereikt het nooit de originele grootsheid bereikt van avant-garde post-rock of minimalistische klassieke muziek. Desalniettemin de ontdekking waard.
Meer over Esmerine
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
