De geluidsfetisjisten van het Schotse trio Errors zijn om te beginnen fans van onder andere Mogwai en Explosions in the Sky (twee groepen waarvan ze reeds het voorprogramma mochten verzorgen), maar ze combineren dit postrockgehalte met hun voorliefde voor elektronische acts als Squarepusher en Boards of Canada. Het resultaat: iets erg aparts.
Zeven nummers, zevenentwintig minuten: dit debuut is gedaan voor men het goed en wel beseft, maar dat komt de kracht van het schijfje enkel ten goede. Alle songs zijn van een vergelijkbaar hoog niveau, met de eventuele uitzondering van het intermezzo 'Dizzee Rascal+1', dat enkel bestaat uit doorspoelende cassettes en gitaardrones. Voor de rest bewijst Errors te weten hoe een sferisch nummer consistent moet worden opgebouwd zonder dat het overdreven artistiek wordt en terwijl de nodige melodie behouden blijft. Het frisse startsein 'Mr. Milk' is opzwepende electro met een kaal postrockgitaartje over een new wave-beat; de daaropvolgende knaller 'Terror Technics' laat elektronica met belletjes en een minimalistische keyboardbegeleiding horen over een verkapte beat, een krakende distortion-synth en die typische ijle gitaar. Verder maakt een abstracte computerstem de luisteraar verder wegwijs, net als in 'Crew Cut', dat na een lange ambientintro een groovy basriff en een geplukte gitaarlijn aan een acid housebeat koppelt. Dit bijzonder gedetailleerde sonische geheel is niet steeds even duidelijk te plaatsen, maar het trekt in elk geval onmiddellijk alle aandacht.
Het stevigere 'Songos Ya Mongos!' bevat een leuke groove die de nodige synthmelodie begeleidt. Halverwege wijzigt het nummers plots en leiden een gitaar en een geflipte accordeon annex doedelzak in overdrive annex iets-dat-daarop-lijkt een veel melodieuzere coda in; enkel jammer van dat veel te plotse einde. In 'Hans Herman' mag gastmuzikant James Hamilton het geheel extra ruggengraat geven met zijn effectieve drums. Deze logische single lijkt dan ook het meest op een traditionele – in de Errors-zin van het woord – rocker: hoewel een haperend elektrisch contact de basis vormt, leunt de geslaagde gitaar/synthdialoog dicht bij indie en postrock aan. Afsluiter 'Ah Ha Ha' is het donkerste werkstukje van dit album: duistere synths en een nihilistische stemvocoder zorgen voor een obscure sfeer en doen meteen aan een groep als The Knife denken. Een mens wordt er niet vrolijker van, maar laat dat dan ook even niet de bedoeling zijn. Verder zijn de twee videoclips die op de cd staan minstens even sfeervol als de muziek zelf.
Een verdict is erg simpel: Errors is een groep met een eigen geluid en een originele muzikale invalshoek. Dit eerste mini-album is consistent, kort maar krachtig en fijntjes afgewerkt. Hun website bewijst dat de heren zelfs van humor houden. Geef toe: niet te klagen, toch?
Meer over Errors
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
