‘Sentimental Mood’ is een duo-EP van de Nederlandse contrabassist Ernst Glerum met pianogrootmeester Uri Caine. Vijf klassieke standards lang verkent het tweetal het lyrisch pad door de tuin van Eden waar eeuwige morgenstond heerst. Melodiëen als dauwdruppels zo helder en fijn. De evergreens van o.a. Monk, Ellington, Jerome Kern en Harry Barris worden liefdevol en teder behandeld met fluwelen handschoen glijdt het duo over de melodie. Romantiek en melodie staan centraal, en nooit worden echt avontuurlijkere wateren opgezocht.
Dat dit een concept is met enkele risico’s, staat buiten kijf. En in andere handen zou dit falikant aflopen. Maar met Uri Caine aan de toetsen en Glerum op de bas mondt ‘Sentimental Mood’ uit in een rustgevende ochtendwandeling vol liefde en romantiek.
Het album opent met ‘Black and Tan Fantasy’. Glerum stelt zijn contrabas voor als een evidente keuze om de hoofmelodie te spelen. Begeleidt door heldere en statige pianoakkoorden laat Glerum de melodie vol tot zijn recht komen met warme noten die zwaar gestreken worden.
Ook ‘I Surrender My Dear’ volgt een gelijkaardig patroon: gevoelig sentimentele noten leggen het fijne en broze karakter van de contrabas bloot, terwijl Uri Caine ingetogen begeleidt. Het resultaat is een statische liefdesverklaring die eindigt in een hopeloze zucht van de bas.
Monks ‘Evidence’ is de enige track op de plaat die iets vinniger is. Glerum schakelt even terug naar de begeleidende rol, terwijl Caine het voortouw neemt. Monks karaktervolle melodie springt als vanouds in de piano. Caine weigert ook hier om veel brute kracht in de zaak te steken. De melodie dartelt fris door de nukkige blokakkoorden van de compositie en Caine negeert steevast elk mogelijk voorschot in het stuk om een uitstapje te maken.
Op ‘Sentimental Mood’ tonen Glerum en Caine zich van hun meest sentimentele kant. De contrabas wordt als een romantische dromer in Arcadia geplaatst. Risico’s worden ten alle tijde vermeden maar toch komt het duo hier mee weg. Misschien omdat twintig minuten niet lang genoeg is om te vervelen, misschien omdat het introspectieve universum van Glerum en Caine teder uitnodigt tot dromen en verlangen.
