Eric Thielemans houdt niet van het label jazzdrummer. Dat het veel te beperkt is om aan te geven waar hij voor staat, is te horen op zijn recentste release. De muziek op de dubbel-cd kan als een minicyclus gezien worden. Er zijn immers twee versies van Thielemans’ signature piece (al zal hij dat zelf niet graag horen) ‘A Snare is a Bell’ te horen.
Op het eerste schijfje staat de versie uit 2007 die eerder op vinyl en cd-r beschikbaar was. Eigenlijk is het stuk niet meer dan een grote roffel van meer dan twintig minuten, maar wel een indrukwekkende. Door de afwisseling tussen linker- en rechterhand ontstaat een golfbewegingen die door de drummer versneld, vertraagd en in verschillende dynamische schakeringen wordt geplaatst. Wanneer de links-rechtsbewegingen in elkaar overlopen verschijnt een grotere golfslag die telkens breder wordt.
Als laatste stap zet Thielemans alle slagen in een ononderbroken roffel en dan gaan de poppen aan het dansen. De resonantie van het geluid de voormalige Sint-Augustinuskerk in Antwerpen werd opgenomen met tien microfoons, waardoor de zwellende volumes en het letterlijk zingen van het geluid in de ruimte verterende proporties aannemen. Zeker wanneer Thielemans plots de snaren van de kleine trom aanzet, ontstaat een splijtend klanktapijt dat van Merzbow een watje maakt. De zinderende stilte die als deel van de track mee opgenomen werd, laat de luisteraar achter in een waas waaruit het moeizaam en traag ontwaken is.
Op de tweede cd is Thielemans te horen met EARR, een project waarmee hij begint waar andere muzikanten doorgaans ophouden. EARR komt niet samen om zomaar nieuwe nummers in te studeren of louter te improviseren. EARR gaat ergens over en dat betekent nadenken, discussiëren en niet weten waar je uitkomt. Uitgerekend dat is op dit album te horen. Thielemans mag dan de groep aansturen, hij is zeker niet de begrenzer van het geheel. Zo is hij zelf maar op twee van de zeven tracks op de tweede cd te horen. Voor de rest worden vocalisten Claron McFadden en zanger Jorgen Cassier, bassist Peter Jacquemyn, klavierspeler Jozef Domoulin, gitarist Jean-Yves Evrard en trombonist Hillary Jeffery in kleinere bezettingen geplaatst.
Het resultaat is heel gevarieerd, een mooie zaak voor iemand die niet wil vastgepind worden op zijn laatste release of project. Jacquemyn klinkt als een weergaloze tablaspeler, McFadden neemt de leiding in een verleidelijke, bij momenten haast folky versie van ‘Music For a While’ van Purcell en Satie’s ‘Prière’ (voor keyboards, drums en trombone) klinkt al even fijngevoelig. Jorgen Cassier weegt als zanger iets te licht voor zijn eigen ‘Say That Thou Didst Forsake Me For Some Fool’ op een sonnet van Shakespeare. Wat een meeslepende soulsong had kunnen zijn, blijft door het ontbreken van warmte in precisie in de stem steken in de goede bedoelingen.
De sluitsteen van de tweede cd is echter de ensembleversie van ‘A Snare is a Bell’, de enige track waarop alle muzikanten van EARR samen te horen zijn. Uiteraard wordt weer vertrokken vanuit de roffel van Thielemans, waar de andere geleidelijk aan en quasi onmerkbaar bijschuiven. Ze komen een voor een even aan de oppervlakte om daarna weer, als waren ze maar een herinnering, weg te zinken in het geheel. Zo wordt ook deze versie een vloeiend geheel dat naar waanzinnige proporties wordt opgepompt: niemand is individueel van belang, de som telt en die staat als een huis.
In tegenstelling tot de originele versie, wordt hier niet geopteerd voor het stoppen op het hoogtepunt. De dynamiek zakt na iets meer dan een kwartier even weg, alsof er wat lucht uitgelaten in plaats van bij gepompt wordt. Ondanks de permanente aanwezigheid van de ruis van de kleine trom (ondertussen weer met snaren) krijgen Jeffery en Dumoulin de kans boven het geheel uit te zweven.
Met een heel anders slot dan in de originele versie, bewijst Thielemans dat ‘A Snare is a Bell’ meer is dan een leuk concept. Hiermee kan hij terecht dit werk als een (voorlopig?) afgeronde cyclus beschouwen. Tegelijkertijd laat hij horen met EARR een unieke formatie gevonden te hebben die, gecombineerd met de grondige to the bone werkwijze van Thielemans, de volgende jaren vriend en vijand kan verrassen.
