Ons kent ons, ook in de jazzwereld, dus komt de Amerikaanse saxofonist Branford Marsalis een stukje meespelen op ‘In Memory Of Things Yet Seen’, de nieuwe cd van “zijn” bassist Eric Revis. Niet dat deze laatste daar echt om verlegen zit, want met Bill McHenry en Darius Jones heeft die al aardig wat saxofoonkracht in huis.
Toeval of niet, ‘Unknown’, het nummer waarop Marsalis te horen is, is een van de meest traditionele stukken op het album, met een swingende drive in de ritmesectie. Revis voelt zich er blijkbaar goed op zijn gemak, maar dat doet hij ook in heel andere contexten en dat contrast maakt van ‘In Memory Of Things Yet Seen’ een straffe plaat. Revis en zijn kwartet laveren onophoudelijk tussen vrije spelen en uitgeschreven samenspel. Soms kwakken ze het contrast neer in twee opeenvolgende tracks, maar nog vaker worden de twee uitersten verenigd binnen een stuk. Wat dat betreft geeft ‘Hits’ als tweede nummer meteen aan waar het hier om te doen is. Revis klinkt hyperbeweeglijk en spreidt net als elders zijn imposante klank tentoon terwijl McHenry en Jones van jetje geven als een duo stoomboten of elkaar vinden in passages waarin ze exact gelijk bewegen.
Heel anders is het verhaal bij het daaropvolgende ‘Son Seals’. De saxofonisten wisselen elkaar om de noot af. Mathematische precisie is daarbij niet het nagestreefde ideaal, wat niet belet dat de doordachte benadering verder op het stuk wordt doorgetrokken. Het samen en soms dissonant kronkelen van McHenry en Jones (wiens bijna scheurende geluid aan Henry Threadgill doet denken), een streepje pop of Revis die even op de voorgrond komt, begeleid door korte saxklanken die later trillers worden, laten horen dat de muzikanten niet al te veel aan het toeval overlaten. Toch klinken de gedaanteveranderingen niet gezocht en zo houden de wendingen qua rolverdeling, harmonisatie en de begeleidingsformules het stuk spannend.
Wanneer dan resoluut het vrije sop gekozen wordt, kunnen de saxen profiteren van het high energy geluid van de ritmetandem, waarbij vooral Revis alomtegenwoordig is. Dat Chad Taylor daarbij geen ordinaire hard hitter wordt, zorgt ervoor dat de groep ook in deze gedaante een grote muzikaliteit bewaart, die ook niet Teutoons geïnspireerde luisteraars zal kunnen overtuigen. Vooral in ‘The Shadow World’ is hoorbaar hoe imposant goed gekanaliseerde energie klinkt, in afwisseling met unisono saxofoonlijnen.
Soms mag het ook wat rustiger, zoals in het gezamenlijk geslenter van ‘3 Voices’ met Revis, Jones en McHenry in een doordachte polyfonie. Die polyfonie wordt nog duidelijker hoorbaar in ‘A Lesson Earned’ en ‘The Tulpa Chronicles (Pt. III…For Cordel "Boogie Mosson)’ waar de Taylor als een volwaardige stem in het geheel klinkt.
Op ‘In Memory Of Things Yet Seen’ laat het kwartet van Eric Revis overtuigend horen hoe compositorische stuwing een meerwaarde kan zijn bij muziek die doorgaans leeft van de improvisatie. En het is de natuurlijke combinatie van die twee uitersten die dit album tot een heel complete release maakt.
