Dat Eric Legnini's liefde voor soul, gospel en aanverwanten geen bevlieging is, mag met 'Big Boogaloo' duidelijk zijn. Net als op zijn vorige album 'Miss Soul' laat deze hoofdzakelijk in Frankrijk verblijvende Belgische pianist horen dat zijn ziel leeft op het ritme van een zwarte beat.
Liefhebbers van de souljazz van Herbie Hancock, de gebroeders Adderley, Donald Byrd en andere Blue Note coryfeeën zullen met 'Big Boogaloo' hun hart kunnen ophalen. Al laat Legnini horen dat hij ook van andere markten thuis is. De groove en de blazers maken van het titelnummer één van de duidelijkste verwijzingen naar het funky Blue Note werk van Herbie Hancock. Het onweerstaanbare miniatuurtje 'Honky Cookie' (minder dan 3 minuten) ligt in dezelfde lijn, terwijl een track als 'Where is the Love' dan weer poppy allures krijgt, niet in het minst door de heerlijk zachte klank van de bugel. Meer zuivere jazznummers zijn 'Trastevere' of 'Smoke Gets in Your Eyes'. In deze standard is Legnini solo te horen, waarbij hij het glasheldere van de rest van de cd verlaat en het thema van een opvallend dikke en geconcentreerde harmonisatie voorziet.
Door de cd verder af te zomen met vleugjes latin en gospel wordt 'Big Boogaloo' helemaal een heel toegankelijke cd. Minstens even belangrijk hiervoor is de controle waarmee gespeeld wordt. De tintelende drumpartijen van Franck Agulhon vormen de ideale voedingsbodem voor de klare lijnen van Legnini. Metrische breuken, tegendraadse ritmes, maar ook technische notenraces zijn afwezig. Legnini blijft een melodisch gerichte jazzpianist wat nog het meest opvalt in de groovegerichte nummers. Wanneer het thema, de vamp of de riff gepasseerd is, switcht de pianist voor zijn solo steevast naar een rijkere jazzharmonie en vermijdt hij de repetitieve of gratuite funky formules die dit soort muziek vaak steriliseren. Op 'Mojito Forever' bereikt Legini's inspiratie een hoogtepunt, wanneer hij een geweldig lange melodische lijn genereert, zonder noemenswaardige pauze. Daardoor stuwt hij de muziek voort naar de herneming van het thema.
De muzikale integriteit en degelijkheid valt ook te horen bij Legini's kompanen: jazzmusici die weten hoe hun instrument en vooral een akkoordenschema werkt en dus geen toevlucht moeten zoeken in stereotiepe of populaire trucs. Het is alleen jammer dat muzikanten met deze kwaliteiten elkaar hier zo opvallend met rust laten. Van dreigend gevaar, plaagstoten of vette knipogen is op deze cd weinig te bespeuren.
Parallel daarmee krijgen de nummers zelden een uitgewerkt arrangement aangemeten. Alleen het afsluitende 'The Preacher' van Les McCann wordt ietsje meer uitgewerkt. De dreunende gospelgroove van de piano wordt gesteund door een roffelende drum, waarna Legnini het thema binnenbrengt in grootse akkoorden. In de brug van het thema neemt de muziek dan een hele andere wending en bouwen de muzikanten gezamenlijk op. Meer van dit soort uitwerking hadden het karakter en de eigenheid van 'Big Boogaloo' kunnen vergroten. Nu vallen die wat bescheiden uit, ondanks het aanlokkelijk spontane spel.
Meer over Eric Legnini Trio
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
