Screamo, post-hardcore, hardcore techno... Het kind moet een naam hebben. De vier Britten van Enter Shikari maakten in 2004 alvast een goede DIY-indruk door geïnteresseerde platenlabels van een resoluut "nee" te dienen en hun debuut-cd zelf uit te brengen. 'Take to the Skies' werd voorafgegaan door een downloadsingle en twee ep's, waarvan de titelnummers op dit album zijn hernomen. Een enthousiaste (en piepjonge) MySpace-fanbasis hebben ze alvast op zak en ook hun live-reputatie heeft niet geleden onder het constante touren van de laatste twee jaar.
Openingsnummer 'Enter Shikari' laat horen waar een flink deel van de mosterd vandaar komt. Het nummer klinkt immers als een doorslagje van de Zweedse punkvernieuwers Refused, die tien jaar geleden op hun uitstekende zwanenzang 'Shape of Punk to Come' blijkbaar al wisten hoe dit soort muziek in 2007 zou klinken. Zanger/electronicaman Rou Reynolds wisselt met gitarist Liam "Rory" Clewlow monotone screams en geëmotioneerde harmoniezang uit, terwijl bassist Chris Batten zich af en toe van lage deathmetal-grunts bedient. De voordien enkel digitaal verkrijgbare single 'Mothership' herneemt alle vernoemde elementen zonder zich verder te onderscheiden van het voorgaande en – zo zal blijken – noch van het hierna volgende. 'Anything Can Happen in the Next Half Hour' (eveneens een reeds uitgebrachte single) is meteen een van de betere en niet toevallig bekendere nummers op het album, waarin de tomeloze mengelmoes van muzikale invloeden tenminste kan steunen op enkele aardige melodieën. Ondertussen is bijna een kwartier verstreken, en is Reynolds erin geslaagd doorheen vijf tracks quasi dezelfde generische house-keyboardpartij te laten weerklinken. Dat euvel wordt verholpen in 'Labyrinth', waarin de luisteraar een andere synth-riff voorgeschoteld krijgt – helaas evenmin van een bijster originele of beklijvende aard. Iets leuker wordt het in 'No Sssweat', waarin de band het in volle KLF-mode op een hakken van jewelste zet.
Helaas staat de luisteraar halverwege de plaat het gezwollen en pathetische 'Today Won't Go Down in History' te wachten. Tijdens deze draak breekt de spanningsboog finaal: te veel geblaat en te weinig wol worden Enter Shikari's eerste album fataal. Het woeste genreshiften ten spijt mist het gros van de nummers elk spoor van een eigen identiteit en verworden ze samen tot een hopeloze brij van platgespeelde metalriffs en duffe keyboardmelodietjes, waar enkel Regi van Milk Inc. geen graten in zou zien. Daarnaast zijn de nummers op 'Take to the Skies' doorspekt met titelloze intervalletjes, wat het album nogal lijvig maakt en de vermoeiende gelijkvormigheid enkel nog vergroot, in plaats van de songs tot een sluitend geheel te verweven. Op 'Sorry, You're Not a Winner' (alweer een eerder uitgebrachte song) lijkt de band in de waan de nieuwe Faith No More te zijn, maar wordt er niet genoeg Mike Patton in de mix gegooid om het geheel draaglijk te houden. Nog even maakt 'Johhny Sniper' een interessante indruk, zoals de band voluit voor Europe-achtige kitschrock gaat – helaas is de grap er na twee van de vier minuten speeltijd wel af. Uiteraard volgen hierna nog de obligate akoestische song 'Adieu' en de bijzonder irritante "epische" afsluiter 'OK, Time for Plan B'.
Naar het schijnt is Enter Shikari vooral live de moeite. Misschien is dat gewoon een verkoopspraatje dat net als deze cd gericht is op de puberdemografie. Op 'Take to the Skies' staan enkele degelijke tracks die de komende maanden ongetwijfeld platgedraaid zullen worden op Studio Brussel en TMF. Helaas is het album zelf een saaie uitputtingslag: Enter Shikari onderwerpt de luisteraar aan een gamma hardcore-clichés dat nooit kan verrassen of opzwepen.
Meer over Enter Shikari
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
