Een nieuw album van Enslaved is tegenwoordig altijd even afwachten. De band rond frontman Grutle Kjellson heeft al jaren de rauwe black metal vaarwel gezegd en is steeds op zoek naar nieuwe, soms welhaast psychedelische gebieden om te ontdekken en te exploiteren. Hun vorige album 'RUUN' was in dat opzicht een behoorlijk agressieve plaat. Dat agressieve tintje zit zeker en vast ook in 'Vertebrae', maar tegelijkertijd klonk Enslaved nog nooit zo progressief en atypisch.
Wat nog steeds gebleven is, is de vrij raspende gitaarsound. De band klinkt gelukkig niet zoals een stofzuiger op speed, maar dat licht schurende gitaargeluid hebben ze ondertussen zichzelf zeer goed eigen gemaakt. In de snelle passages klinkt het daardoor soms een tikje warrig, maar als het tempo wat lager ligt, zijn alle details netjes hoorbaar. Dat is ook nodig, want deze keer zit het album tjokvol subtiliteiten. Dat houdt het geheel bijzonder interessant, al gaat een luisteraar vermoedelijk een paar luisterbeurten nodig hebben om de volle kracht van dit album naar waarde te schatten. Waar het muzikaal een pak toegankelijker klinkt dan vroeger, is het nu vooral de mix tussen normale zang en rauwe kreten die een aantal mensen op het verkeerde been kan zetten. Nu gebruikte Enslaved voorheen ook al geregeld cleane zang, op 'Vertebrae' is het quasi de helft van de tijd zo. Dat maakt soms, in combinatie met de haast progrock-achtige muziek, dat het vreemd klinkt, maar gek genoeg blijkt het altijd te werken. Hoewel Enslaved er tegenwoordig een toetsenist bij heeft, is de brave man zelden duidelijk te horen en blijven het toch de gitaren die het hoge woord voeren. Maar als de slepende achtergrondtapijten weg waren, was ook een pak van de beklemmende atmosfeer verdwenen. 'Ground' is wat dat betreft een toonvoorbeeld van het hele album: een uitgekiende mix tussen agressie en melancholie, een heerlijke seventies-solo, akoestische begeleiding en een zanger die geregeld een rauwe schreeuw uit de kast haalt, maar ook erg ziek kan klinken. Dat geldt trouwens voor het hele plaatje: steeds verrassend, nooit op de lauweren rustend.
Enslaved is er opnieuw in geslaagd om een experimenteel album naar grote hoogten te tillen. Uiteraard zijn er altijd die gaan blijven zeuren dat de band reeds jaren het pad der extremiteit verlaten heeft, maar eerlijk gezegd: met albums als 'Vertebrae', wie maalt daar nog om?
Meer over Enslaved
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
