Soms moet een kunstenaar sterven vooraleer zijn werk echt wordt geapprecieerd. Van icoon Michael Jackson kan dat bezwaarlijk gezegd worden: de man was al een mythe tijdens zijn leven en de algehele hysterie meteen na zijn overlijden, deden buitenstaanders vermoeden dat ze iets over het hoofd hadden gezien toen ze Jackson lang geleden al afschreven als een matig product van de jaren zeventig en tachtig. Bij de Italiaanse trompettist Enrico Rava viel alles pas in de plooi toen hij in de dagen en weken na het plotse sterven van de muzikant al diens werk systematisch begon op te zoeken. Rava zegt zelf versteld te staan van de energie van deze buitengewone muzikant – een verdere toelichting geeft de trompettist in het cd-boekje bij deze Michael Jackson-ode niet. Gelukkig maar, want de adepten die Jackson het beste noemen dat de 20e eeuw muzikaal heeft voortgebracht, kan men niet zonder slag of stoot serieus nemen. De arrangementen die trombonist en tubaspeler Mauro Ottolini van Jacksons nummers maakte, laten ook meteen zien dat het aanstekelijke karakter van tal van zijn beroemdste nummers eigenlijk gewoon vertrekt vanuit een doodeenvoudig gegeven. Het siert Ottolini dat hij het simpele op 'On the Dance Floor' ook onbeschroomd naar boven laat komen. Met zijn elfkoppige band kan Rava op die manier zonder scrupules over de nummers heen freewheelen. De plaat is dan misschien wel erg doorzichtig, maar ze swingt zodanig dat de luisteraar benen en armen amper stil kan houden.
Tegen 'On the Dance Floor' valt door 'de goede smaakpolitie' heel wat in te brengen. Zo neigen Ottolini's arrangementen soms naar ska, of wordt een nietszeggende reggae-riedel als basis gebruikt om een heel nummer op te laten steunen. Ritmisch verloopt alles in geijkte banen en in opener 'Speechless' wordt meteen bijna aan regelrechte kitsch geraakt, met harmoniemuziek-achtige sferen die de bewerking zowat een clichésfeer aanmeten. Elders wordt het voor de hand liggende omzeild, wanneer echt naar de collectieve improvisatie wordt gezocht. Hoe 'Thriller' bijvoorbeeld naar een hoogtepunt wordt gedreven is dan misschien niet bepaald wereldschokkend, maar de begeleidingsfrase die aan het zoekende, aftastende begin van 'Privacy' wordt geciteerd, getuigt van een slimme adaptatie die over de nummers heen voor een continuïteit zorgt. De kern van 'On the Dance Floor' zit hem echter niet in het dik aangezette big band-geluid van Rava en het Parco della Musica Jazz Lab, maar in de solistische uitspattingen. De korrelige, schurende sax uit 'Privacy' of de rock 'n' roll-gitaar even later zijn van een kracht die live-bands zelden kunnen bereiken. 'Smile' is dan weer een track in erg zoetsappige modus, maar door er in de bas 'I Just Can't Stop Loving You' en vervolgens het opgefokte 'Smooth Criminal' op te laten volgen, gaat zelfs de belegen tristesse nooit irriteren.
Het lijkt er op dat Enrico Rava's 'On the Dance Floor' een nostalgisch feest is voor wie zelf ooit in een band heeft gespeeld en de enorme vreugde kan begrijpen van het voor de hand liggende jammen in groep. De eenvoud druipt immers langs alle kanten van de arrangementen af, maar toch klinken ze op een of andere manier geweldig. Of de thema's van Jackson daarvoor verantwoordelijk zijn? Misschien voor een stuk, maar Mauro Ottolini heeft ze uitstekend verknipt op maat van zijn band. Rava is hier de merknaam, maar het product komt voort uit wat de twaalf musici samen presteren. Wekelijks beluisteren zit er voor 'On the Dance Floor' niet in, maar het schijfje met iets minder grote regelmaat draaien betekent nog niet dat het geen uitstekende plaat is.
