Drie menselijke rockmachines, hun instrumenten en voldoende elektronica. Dat is Enon kort samengevat. Het drietal slaagt erin rockmuziek en 3 minuten op een verscheiden maar krachtige manier te combineren zonder de nodige schwung te vergeten die het tot rock 'n' roll maakt.
'Daughter in the House of Fools' is daar een prachtig voorbeeld van. Met enkel slagwerk en enkele brommende elektronische geluiden als vrij lege achtergrond wordt een mooi swingend nummer neergezet dat iedereen pretoogjes moet bezorgen. Het volgende nummer, 'Mikazuki', is even sober begeleid maar dan met Aziatisch aandoende klanken. Het mist echter de levendigheid van zijn voorganger en is te saai, een maat voor niets. Dit is echter het enige nummer dat tegenvalt, meer dan een klein slippertje kan je dat dus niet noemen.
De rest van de plaat is traditionelere rock met veel gitaar en geregeld een stevige snuif elektronisch gepiep of gezoem als finishing touch. Vooral 'Storm the Gates' klinkt al van bij de eerste beluistering als een bekende klassieker. Licht grommende gitaar als intro, bedrukte zang in de strofes en harmonisch samenzang in het refrein. Niet bijster origineel, maar wel erg goed. 'Starcastic' is een andere topper. De bas komt er met telkens hetzelfde riffje duidelijk bovenuit en zet zo de lijnen uit voor wat moet komen. De licht rinkelende belletjes worden al snel afgelost door de zanglijn met de ingetogen stem van John Schmersel. Op de bas en het gedrum van Matt Schulz na is er niets dat deze relatieve rust verstoort. Totdat met het refrein Toko Yasuda de zang overneemt en de registers worden opengetrokken met iets harder gitaarspel.
Echt ruig wordt het nooit, maar het beetje distortion op de gitaar en vooral de bas die geregeld haar eigen rol mag spelen en er goed bovenuitkomt, geven het album wel een stevige rockattitude die het er doet staan zoals het er nu staat: stevig in haar schoenen en met veel flair.
Meer over Enon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
