Het uit de assen van Brainiac verrezen trio Enon bestaat nu zo'n zeven jaar, zeven vette jaren van rechttoe rechtaan rocken en gebalde energie. Hoewel enige tijd sprake was van een zoektocht naar iemand die met samples en percussie omkan om het klankveld wat te verrijken, is de vierde langspeler toch gelukkig weer beperkt tot een aardig stukje gitaargeweld. Overstuurde klanken die wedijveren met de zalvende, sexy stem van Toko en heerlijk hoekige structuren maken van 'Grass Geysers ... Carbon Clouds' wederom een schijfje dat meteen de aandacht grijpt om die gedurende heel zijn heerlijk korte duur niet meer te lossen.
Enon is nooit echt vies geweest van een stukje experiment en heeft zijn voorliefde voor luidruchtig werk ook nooit onder stoelen of banken gestoken. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat deze plaat ook regelmatig in het rood gaat. Zowel stem als gitaar zijn in een rechtdoor dravend 'Peace of Mind' of het chaotische 'Those Who Don't Blink' vervormd tot een overstuurd, fuzzy geheel. Dat brengt Enon soms verdacht dicht bij het beter punkwerk van twee decennia geleden, hoewel een band als Sonic Youth ook steeds achter de hoek kijkt. Opener 'Mirror on You' neigt met zijn hoekig en hortend drumwerk en felle uithalen zelfs even richting garagerock. Hier tegenover plaatst de band songs waarin de frêle zang van Toko boven een loodzware bas en snedige gitaren tornt en daardoor krijgt de plaat af en toe een poppy kantje. Het fijne 'Colette' knipoogt zelfs even richting Vanessa Paradis en wordt met vogelgeluidjes opgehemeld. Op deze uitzondering en een in het ijle zwevende afsluiter na, brengt dit trio echter geen vederlichte kost. Gebalde nummers houden mooi vast aan de melodie en zeldzame gitaarsolo's zullen nooit echt domineren maar Enon probeert op zijn eigen manier voorspelbaarheid te vermijden. Eyecatchers die vlot binnenglijden ontbreken en veelal toont de band zich van zijn meest ruwe kant. Verder zijn er een paar niemendalletjes aanwezig zoals 'Paperweights' of 'Labyrinth' die de totale uitstraling van dit plaatje, dat op vijfendertig minuten afklokt, toch nodeloos verzwaren. Terwijl 'Grass Geysers ... Carbon Clouds' zo een tijdje blijft balanceren op 'hot' of 'not', pakt de groep tegen het einde aan echter uit met 'Mr Ratatatatat': een song waarin zowel melodie als de hoge falset van Schmersal heerlijk in het gezicht van de luisteraar slaan. Enkel al het ratelende refrein vraagt om een plaatsje bovenaan de heilige Afrekeninglijst en het blokkeren van de repeat toets. Vanaf dan krijgt de luisteraar automatisch meer inzicht in het soms nogal grove en experimentele werk van Enon, ontluikt de vaak mooi verborgen schoonheid, etc etc.
Stuwende kracht Schmersal mag op zijn beide oren slapen: de vruchteloze zoektocht naar een vierde partner heeft toch wat opgeleverd. 'Grass Geysers ...' is immers een puntig en scherp plaatje dat bewijst dat Enon met drie leden gerust nog enige tijd verder kan zonder gemakkelijk in zijn kaarten te laten kijken. Door geen al te hoge drempels op te werpen voor het bredere, rockminnende publiek en met een knaller van een song die gerust als single mag gebombardeerd worden, is deze cd allicht een lange versheiddatum beschoren.
Meer over Enon
Verder bij Kwadratuur
Interessante links
