Het Duitse End of Green draait ondertussen al flink wat jaartjes mee, maar weet nu pas eindelijk te overtuigen met hun sombere edoch zelfrelativerende donkere rock. Echt metal is het niet meer ondanks een paar versnellingen of heftiger partijen, maar dit jasje past de band duidelijk beter. De groep is ondertussen ook af van te hard willen lijken op Type O Negative en behalve de soms flauwe woordspelingen (de titel is een goed voorbeeld) luistert 'The Painstream' een lekker eindje weg.
Wie de titels even overloopt,verwacht al snel behoorlijk trage en depressieve emorock, maar daar wil de band vaak niet van weten. Jazeker, het geheel is gedrenkt in licht egocentrische depressie, maar het tempo op nummers als 'Hangman's Joke' of 'Holidays in Hell' gaat behoorlijk de hoogte in. Een leuke verrassing en het zet allicht veel mensen op het verkeerde been. Dat is al een eerste opvallend kenmerk van de groep anno 2013. De vocale afwisseling is ook een goede zaak. Heel vaak wordt er een relatief ruige zangstem gebezigd die erg neigt naar potige alternatieve rock, om daarna even afgewisseld te worden met een diepe bariton die het woord 'gothic' over heel zijn lichaam gedrukt heeft staan.
Wie even langs de soms iets te pathetisch bedroefde teksten kan kijken, ontdekt al snel dat End of Green nummers maakt die snel op te pikken zijn en die tegelijkertijd redelijk goed blijven hangen. Het mag dan al eenvoudig zijn, het is evenzeer effectief en dat is een mooie zaak. Zo heeft onder meer 'Death of the Weakender' een sterk refrein, kent 'De(ad)generation' een leuk thema of weet 'Miss Misery' toch een glimlach te laten verschijnen.
End of Green neigt tegenwoordig meer naar stevige alternatieve rock met een zware gothic inslag, maar dat is duidelijk een vijvertje waar deze jongens zich uitstekend in voelen. Dat maakt 'The Painstream' dan ook hun meest gefocuste en beste album tot dusver. Alleen blijven die flauwe woordspelingen en over the top gaande 'trieste' (eerder zielige) teksten een heikel punt.
